Mr. Big’s Paul Gilbert speelt graag covers. Hij speelde met Neal Morse en Mike Portnoy een heerlijke versie van “Crazy Horses” van The Osmonds, bracht met hen twee live-albums met Beatlescovers uit onder de naam Yellow Matter Custard, trad met Portnoy op in tributes aan Led Zeppelin (Hammer of The Gods), Rush (Cygnus And The Sea Monsters) en The Who (Amazing Journey) en nu, op zijn nieuwe solo-album Stone Pushing Uphill Man, zijn maar liefst acht van de elf songs covers. En nogal uiteenlopend ook: James Brown (“I Got The Feelin'”), Elton John (“Goodbye Yellow Brick Road”), The Police (“Murder By Numbers”), Eric Carmen (“My Girl”), k.d. lang (“Wash Me Clean”) en – iets voor de hand liggender – Loverboy (“Working For The Weekend”), Aeromsith (“Back In The Saddle”) en uiteraard The Beatles (“Why Don’t We Do It In The Road”). Het vertalen van een song mét zang naar een instrumental maakt vaak dat het toch vooral iets voor gitaarfreaks is. Maar Gilbert is met Steve Vai misschien wel de metalgitarist die de ‘talking guitar’ het beste beheerst. Hij neemt met zijn gitaarspel steeds ook de zanglijn mee. Dat zorgt ervoor dat de songs relatief licht verteerbaar blijven, ook voor wie misschien niet zo aan instrumentals gewend is. Voor hen is er overigens nog het afsluitende titelnummer, waarin Gilbert zowaar zingt. Het begint als een bluesy ballad en eindigt als een rocker met gospelachtige zang. Er is geen Ronnie James Dio aan hem verloren gegaan, maar ook vocaal is het een geslaagde track. Wat heet: wat mij betreft is het meteen de beste song van het hele album. Maar vooral is Stone Pushing Uphill Man een ode aan songschrijvers, gedragen door het veelzijdige gitaarspel van Paul Gilbert.
mij=Music Theories/Mascot