In Het Land Der Vreemde Vogels is Prince een prominent inwoner, vergelijkbaar met Michael Jackson en Buckethead. Daarnaast veranderen zijn meningen nogal eens. Ooit moest alles via het internet, een paar jaar later was datzelfde internet de duivel in eigen persoon. Ooit was platenmaatschappij Warner Brothers het absolute kwaad (Zijne Purperen Hoogheid trad een tijdlang op met prominent ‘slave’ op zijn wang gekalkt), in 2014 mogen ze maar liefst twéé albums van hem uitbrengen. Waar hij eerder aan gedwongen koppelverkoop deed (MPLSound/Lotusflow3r ging vergezeld van Elixir van Brea Valente, een dame die Prince’s hormonen weer eens op hol liet slaan) heb je nu wel een keuze. Art Official Age is de Prince-cd, het separaat verkrijgbare Plectrumelectrum is van Prince & 3rdeyegirl, de band waarmee hij eerder dit jaar in Paradiso stond.
Het album Art Official Age begint met een Chic-achtig discogitaartje, krijgt er vervolgens een vette beat bij, maar na een minuutje komt de aap uit de mouw: Art Official Age is een échte funkplaat. Het lijkt het meest op wat Prince liet horen op Lovesexy. Luister maar eens naar de heerlijke tracks “The Gold Standard” en “U Know”. Niet iedereen zal daar even blij mee zijn, ik ben dat wel. Hoezeer ik ook fan ben van de gitarist Prince, Lovesexy koester ik ook. Geen pogingen om hip te zijn, gewoon vette elektronische funk met veel koortjes. Waar op voorgaande albums een paar lekkere tracks stonden maar uiteindelijk het album als geheel niet beklijfde blijft dit een album lang lekker. Luisterend naar de track “Clouds” vroeg ik me af waarom hij nooit met Meshell Ndegeocello heeft gewerkt. Nou, ‘Prince is not a nice person’. Woeps! Het enige dipje is wat mij betreft “What It Feels Like”, waarop Prince de leadvocalen deelt. Nou ja, en de prekerige ‘affirmation’-intermezzo’s, maar dat spreekt bijna vanzelf. Eén track staat op beide albums, “Funknroll”, leuk voor een vergelijking.
De gitaar heeft Prince bewaard voor het album met 3rdeyegirl. 3rdeyegirl bestaat uit gitariste Donna Grantis, drumster Hannah Ford Welton en bassiste Ida Nielsen. Niet dat de dames (en Fords hubby Joshua Welton) op Art Official Age niet meedoen, maar op dit album deelt Prince de spotlights – tot op zekere hoogte. Opener “Wow” is een rocker met een wat lui ritme die voor mij de titel niet echt waarmaakt. Waar op Art Official Age de elektronica en zang leidend zijn, is dat op Plectrumelectrum de gitaar. Luister maar eens naar de solo op “Aintturninround” of de Jimi Hendrix-achtige gitaar in het titelnummer. Prince staat op dit album regelmatig de microfoon af, zoals in “Whitecaps” en “Boytrouble”. En verdomd als het niet waar is, die eerste had een Wendy & Lisa-track kunnen zijn. Met een nummer als “Fixurlifeup” doet het dan weer denken aan de mooie dagen van The Gold Experience. Jammer genoeg heeft dit album een stel tracks die de vaart eruit halen. “Stopthistrain” hobbelt bijvoorbeeld drie en een halve minuut doelloos door. Plectrumelectrum is sowieso over het geheel wat traag en dat maakt dat het een album is wat gaandeweg toch wat teleurstelt. Een paar fijne uitschieters, dat wel, maar het wil maar niet echt spannend worden, wat bij Art Official Age wel het geval is. Opmerkelijk genoeg is de Plectrumelectrum-versie van “Funknroll” de leukste, dat wel.
mij=NPG / Warner Brothers