Zodra de wind weer wat harder door de bomen begint te waaien, komt herfstige folkrock als geroepen. Je moet wel oppassen dat de noten niet worden overschaduwd door de gepeperde Pietendiscussie, die in dezelfde periode eveneens traditiegetrouw opsteekt. Hoe vermoeiend het debat ook moge zijn, het is wel een van de weinige keren dat zoiets obscuurs als postkoloniale theorievorming het leven van Jan Modaal weet te bereiken. De gevoelige kantjes aan de westerse geschiedenis, het uitbuiten van andere culturen voor eigen gewin. De oplossing in dit specifieke vraagstuk ligt volgens mij nog altijd in het omvormen van Zwarte Piet tot een echte schoorsteenveger. Moge Dick Van Dyke uit Mary Poppins tot voorbeeld dienen! Piet in de hoedanigheid van een werkelijke arbeidsmarkt-participant past ook beter bij Sinterklaas als verkapte kapitalist. Consume and obey.
Wat heeft dit nu allemaal met deze reissue-uigaven van folkzangeres Samantha Crain te maken, denkt u. Welnu, ik kwam erachter dat een prominent deel van haar Wikipedia-pagina wordt gevuld met een controverse over… een indianentooi. Crain – zelf van Indiaanse origine – kreeg het aan de stok met een mede-zangeres, die in zo’n outfit was verschenen. In Amerika doen ze al jaren niets liever dan over zulke gevoeligheden kibbelen. Van een afstand bezien lijkt je druk maken om ‘cultural appropriation‘ misschien overdreven, maar ja, op ‘onze’ voorvaderen is nu eenmaal geen genocide gepleegd… Niettemin zou Crain juist (of beter!) aandacht moeten krijgen om heel andere redenen. Ze is immers ook muzikaal niet op haar mondje gevallen. Haar stem is krachtig en de veelal makkelijk meezingbare liedjes zijn toegankelijk. Het is een kwestie van tijd totdat Giel Beelen haar ‘ontdekt’. Ik besprak dit voorjaar al haar derde album Kid Face, een cd die me aan Turin Brakes deed denken. De twee voorgangers Songs In The Night en You (Understood) verschillen er in sound en niveau weinig van. You (Understood) heeft op details mijn voorkeur. Zo is “Blueprints” een fraai fragiel liedje, met wiebelend Beth Orton-achtig drumwerk. Het met banjo opgetuigde “Sante Fe” swingt als een drankfeestje van de Felice Brothers. Ik zou zeker gaan kijken als Samantha Crain in de buurt optreedt. Wel uitkijken met wat je aandoet…
mij=Full Time Hobby/Konkurrent