‘I love my wives and I love my girlfriends / but may they never meet’ zingt Willie Nelson op Band of Brothers. De oude outlaw is de tachtig gepasseerd en zijn stem is er alleen maar beter op geworden. Zoals ook de stem van Johnny Cash als oude wijn was: met de jaren kwam er meer diepte en pit in. Maar waar The Man in Black op zijn laatste albums worstelde met de dood, viert Willie Nelson het leven. Als grapjas in het eerder aangehaalde “Wives and Girlfriends”, in “Crazy Like Me” en in het titelnummer, dat verhaalt over het leven in een bandje, maar ook als giftige maatschappijcriticus in “The Git Go”, oorspronkelijk van Billy Joe Shaver. Het merendeel van de nummers – negen van de veertien – is van de hand van de oude bard zelf, vijf slechts zijn covers. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat de credits voor die negen liedjes gedeeld worden met producer Buddy Cannon. En het is ook zijn hand die Band of Brothers zo’n luisterwaardige plaat maakte: de productie is eerlijk, open, maar zonder Nashville-geluid. Waar bij veel muzikanten-op-leeftijd verzucht wordt dat Rick Rubin maar ‘ns een handje moet toesteken, is dat bij Willie Nelson niet nodig. “Guitar In The Corner” heet één van de liedjes. Die van Willie Nelson staat daar overduidelijk niet vaak.
mij=Legacy Recordings
Heel erg knap! En dat op die leeftijd..