Het Britse Woman’s Hour wordt al vroeg dit jaar tot favoriet uitgeroepen. Stapsgewijs sleutelt de nu vijfkoppige band uit Londen aan een sound die ergens tussen de stijlvolle eenvoud van The xx en de downtempo koffiehuispop van Zero 7 laveert. Hoewel de buzz inmiddels is gedempt, ondergaat de groep rondom broer en zus Will en Fiona Jane Burgess een slow-but-steady progressie. Je ziet het tegenwoordig vaak bij jonge bands: het succes komt veel te vlug, nog voordat de band de ruimte krijgt een sterke identiteit te vormen. Gelukkig staat Woman’s Hour hier in ieder geval goed bij stil. ‘We timmeren momenteel nog echt aan onze show’, geeft Will toe, terwijl hij in het Backstage Hotel aan een kop groene thee nipt. Zo speelde Woman’s Hour hier in Nederland tijdens Metropolis pas voor het eerst onder begeleiding van live-drums. Het debuut Conversations ligt al een dik half jaar in de winkels.
Will vertelt dat hij als kind in aanraking kwam met muziek, door te luisteren naar de platen die gedraaid werden tijdens huisfeestjes. ‘Samen met mijn oudere broer probeerde ik altijd de artiest te raden. Vanaf toen werd muziek geleidelijk een obsessie’, lacht hij verlegen. Will oogt als de in zichzelf gekeerde ijverige muzikant, terwijl de twee jaar jongere Fiona fanatiek spreker is, vooral als het gaat om de stilistische insteek van de band. Will: ‘Tijdens onze tienerjaren ontstond er steeds meer overlapping tussen onze leefstijlen.’ Fiona knikt. ‘Will ging op een gegeven moment om met mijn vriendinnen, en ik op mijn beurt weer met zijn vrienden.’ Ze begint melig te lachen, alsof een licht gênante herinnering haar plots te binnen schiet. ‘Ik herinner me mijn veertiende verjaardag nog goed… Will gaf me toen mijn eerste biertje.’
mij=Interview: Jasper
Gesprekken
Fiona’s eerste interesses lagen vooral in de beeldende kunst en theater…al kriebelde het altijd om te gaan zingen. ‘Als kind droomde ik er altijd van. Alleen geloofde ik altijd dat ik er totaal niks van bakte. Die twijfel heeft me altijd een beetje belemmerd. Mijn moe heeft bijvoorbeeld een prachtige zangstem, ik luisterde altijd naar haar. Ik heb mezelf nooit toegelaten er écht voor te gaan.’ Will en Fiona groeien samen op in het dorpje Kendal, maar vinden pas een artistiek raakvlak in Londen, waar ze beiden studeren. Fiona vertelt dat ze op een gegeven moment moe werd van haar studie. Het verzamelen van theoretische kennis stond te ver van haar creatieve ambities vandaan.
In Londen zoekt Fiona Will steeds vaker op, en veel lange gesprekken volgen. Will neemt zijn akoestische gitaar mee om Fiona genoeg ruimte te geven te experimenteren met haar stem. Volgens Fiona heeft het veel pijn en moeite gekost om de juiste chemie te vangen. Het sterke vertrouwen in elkaar is de doorslaggevende factor. Fiona: ‘Ik ben altijd fan geweest van Will. Bij alles wat hij ter plekke creëerde had ik veel ontzag. Dus toen ik het gevoel kreeg iets concreets te doen met performance, was hij de eerste – de énige eigenlijk – met wie ik dit kon delen. Het onderlinge respect was een belangrijk uitgangspunt. Het was een gigantisch leerproces voor ons beiden. Hij is toch altijd ‘de rasmuzikant’ gebleven, terwijl ik dat simpelweg niet ben. Maar buiten het technische gedoe om is er altijd een diepere connectie gebleven.’
Josh Hunnisett (toetsen/elektronica) en Nicholas Graves (bas) sluiten zich bij het duo aan. Met Woman’s Hour actief als viertal, ontstaan er diverse demo’s: een gevarieerde melange van potentiële richtingen die de muziek kan innemen. ‘Het was nog een hele opgave voor mij om genoeg zelfvertrouwen op te bouwen’, meent Fiona. ‘Op een gegeven moment beschadigde ik mijn stem. Omdat ik nerveus was… Of ik schreeuwde te hard, of ik fluisterde slechts. De rest van de band moest veel geduld opbrengen voor mij. Ik heb een zangcoach genomen, zij heeft mij enorm heeft geholpen.’ De kat uit de boom kijken is volgens Will een belangrijk devies geweest voor Woman’s Hour. ‘Achteraf gezien werkte het alleen maar in ons voordeel. We moesten elkaar sowieso beter leren kennen als muzikanten. Daar uitgebreid de tijd voor nemen had uiteindelijk alleen maar positieve uitwerkingen.’
Geduld
Geduldig zijn loont meestal. Wie tegenwoordig muziek voorbarig online zet, kan immers moeilijk controleren in welke handen het uiteindelijk belandt. Woman’s Hour ondervindt die wetenschap al in een pril stadium. Will: ‘We waren een beetje naïef toen we onze demo’s online hadden gezet. We wilden gewoon zo snel mogelijk live spelen, dus de demo’s online zetten was een manier om aan te tonen dat we hier klaar voor waren. Het is bizar nu ik hier op terug kijk. Plotseling werden we per mail benaderd door een gast van Loud and Quiet Magazine. Een week later interviewt hij ons in een kroeg, onder genot van een biertje. Blijkt ie een label (Parlour Records, red.) te runnen met een maat van hem…’ Woman’s Hour krijgt in 2013 een deal om de 7″ To The End uit te brengen.
Fiona: ‘Toen kwam “Our Love Has No Rhythm” uit als single. Dat voelde zo surrealistisch. Het klinkt raar, waar toentertijd hadden we geen kennis…’ ‘…van hoe de muziekindustrie precies werkte’, maakt Will af. Fiona: ‘Maar we waren zó blij en verrast, omdat wij die demo’s voor totaal andere doeleinden uitbrachten. We stonden een beetje perplex van het snelle succes.’
Will: ‘Het was een unieke kans… We wilden het ijzer smeden terwijl het nog heet was. Opeens was er een soort buzz rondom ons. We kregen vrijwel meteen betere shows, managers stapten op ons af. Op lange termijn beseften we dat we muziek tot dusver niet echt serieus namen. Die demo’s hadden qua energie zeker iets puurs, omdat we in het begin heel onbevangen en vrij muziek maakten. We hadden de grootste lol! Het materiaal voelde echter niet representatief tegenover wie wij daadwerkelijk zijn als individuen.’
Fiona: ‘In zekere zin benijd ik de positie die wij destijds hadden. We voelden toen totaal geen druk. Dat verklaarde het succes deels ook, denk ik. Maar ik wist dat ik mezelf niet langer voor de gek kon houden, wat dat betreft. Je hebt toch een zekere trots als artiest. Onze intuïtie zei dat “Our Love Has No Rhythm” het dichtst bij het geluid van Woman’s Hour komt. Als wij die blauwdruk blijven volgen, dan hebben we écht iets bijzonders in handen.’ In plaats zich te verleiden door snelle roem, neemt Woman’s Hour bewust de tijd om stapsgewijs te sleutelen aan het debuutalbum Conversations.
Fiona: ‘We voelden ons in het begin erg kwetsbaar, omdat we niet wisten om te gaan met succes. Het gevoel dat de controle ons ontglipte overheerste al gauw. Het was voor ons daarom belangrijk een zekere autonomie te handhaven. Gelukkig kwam (producer) Tom Morris op ons pad, hij had super veel begrip voor onze situatie. Gedurende de negen maanden opnemen in de studio, sijpelden onze twijfels toch weer een beetje door. Je krijgt plots geen positieve feedback meer van buitenaf. Onze focus richtte zich dus natuurlijkerwijs naar elkaar. We moesten elkaar continu motiveren.’ Will: ‘Uiteindelijk kreeg de plaat nóg meer lovende kritieken, dus dat rechtvaardigde de keus ons af te sluiten des te meer.’
Uniform
De autonomie die Fiona aankaart vertaalt zich – naast de muziek zelf – in de uniforme visuele uitstraling van Woman’s Hour. De band werkt voor artwork en videoclips samen met fotokunstenaars Adam Broomberg en Oliver Chanarin. Achter de stilistische zwart-wit beelden hangt een diepere boodschap, legt Fiona uit. ‘Het werk van Broomberg en Chanarin werpt een kritische suggestieve blik op fotografie binnen de samenleving. Dat levert soms verrassende, choquerende resultaten op.’ Een close-up van een schijnbaar innige handdruk op de hoes van “Our Love Has No Rhythm”, blijkt een vrouw te zijn die een verdedigingsmanoeuvre uitvoert tegen haar verkrachter. “Darkest Place” toont dan weer een hand die een bloedende nek lijkt te wurgen… Dit blijkt echter een handleiding te zijn om een bloedende slagader te behandelen.
Fiona: ‘Die foto’s zijn afkomstig uit oude handleidingen die Oliver en Adam door de jaren heen verzameld hebben. Die beelden in een suggestief daglicht zetten, dat zet je aan het denken. Een positieve connotatie leggen op iets gruwelijks of andersom, dat vind ik heel inspirerend. Ken je dat schandaal rondom (tv kok) Nigella Lawson en Charles Saatchi? Ze zijn nu gescheiden… Er kwam een foto in de krant waarop het lijkt alsof Saatchi Lawsons keel dichtknijpt. Het was op zijn zachts gezegd controversieel, omdat het beeld zware fysieke mishandeling insinueert. De verbeeldingskracht van dat soort foto’s laat – hoe je het wendt of keert – een sterke impressie achter. Dat is uiteindelijk ons doel als band, om te stoeien met dat soort sterke beeldimpressies. Op die manier willen we een diepere connectie aangaan met ons publiek. We vinden het belangrijk daar veel in te investeren… Bij alles wat we uitbrengen!’
Conversations van Woman’s Hour is nu verkrijgbaar bij Konkurrent/Secretly Canadian. De band speelt komende vrijdag in Paradiso. Het voorprogramma wordt verzorgd door Rondé.