Ik had verwacht dat de samenwerking tussen Dustin O’Halloran (Dévics/solo) en Adam Witzie (Stars of the Lid) een eenmalige aangelegenheid zou zijn. Niet omdat A Winged Victory For The Sullen’s eerste album me niet beviel, in tegendeel, het was fenomenaal, maar zo gaat dat nou eenmaal vaak met dit soort samenwerkingsverbanden. Helemaal omdat het eerste album gebouwd was op hun beider verdriet. Dat na zo’n verwerkingsproces wegen scheiden, da’s niet vreemd. Maar gelukkig is er nu dus Atomos. Dit nieuwe album heeft ook een niet alledaagse oorsprong. Witzie en O’Halloran werden gevraagd door choreograaf Wayne McGregor om zijn nieuwe balletvoorstelling van muziek te voorzien nadat hij merkte dat de muziek van de eerste AWVFTS in de smaak viel bij zijn dansers. Ik kan me goed voorstellen dat de veelal melancholische muziek van de twee uitnodigt tot het opvoeren van sierlijke danspartijen, ik zou het niet kunnen. Het zou me dan ook mooi lijken om het een keer te zien. Atomos is opgesplitst in twaalf parten waarvan (het fenomenale) “Atomos VII” al eerder op EP verscheen en helaas ontbreekt op deze langspeler. De prachtige balans tussen klassiek en elektronica is adembenemend. De pianopartijen van O’Halloran zijn niet prominent aanwezig, maar als hij met zijn vingers de zwart-witte toetsen streelt zoals in “Atomos III” dan raakt mij dat diep. Ik kan me wel voorstellen dat het voor menig luisteraar af en toe een beetje hard werken zal zijn om Atomos te doorgronden. De vele sierlijke subtiele details tonen zich pas echt als je er écht de tijd voor neemt.
mij=Erased Tapes