Distant Satellites, het nieuwe studioalbum van Anathema verscheen ergens hartje zomer. Volstrekt belachelijk. Anathema maakt namelijk bij uitstek herfstmuziek. Al enkele decennia lang zelfs. Ooit begonnen als meesterlijk death/doom-bandje zijn ze nu al een jaar of tien op het pad van de meer melodieuze, melancholische rock. En hoe. Er zijn geen missers te vinden in hun discografie sinds het machtige A Natural Disaster in oktober 2003 verscheen. Distant Satellites is hierop dan ook geen uitzondering. Terwijl er toch wel weer het een en ander veranderd is in de bezetting. Zo is Daniel Cardoso de nieuwe drummer, de vorige drummer John Douglas doet nu nog wat percussie en toetsen. Zo slecht vond ik hem nooit, maar d’r zit vast een goede reden achter deze verschuiving. Goed om te horen is ook dat Lee Douglas een nog prominentere rol gekregen heeft. Zowel in duet als samenzang met Vincent Cavanagh geeft dit de zo al ijzersterke songs een absolute meerwaarde. Hoe het tweetal in het drieluik “The Lost Song” en “Ariel” (geweldig vraag-antwoord-spel) elkaar afwisselen, maar ook samen opzingend schitteren, kent zijn gelijke niet. Distant Satellites is in alles dan ook het logische vervolg op Weather Systems: epic sounds all over. Ik vraag me wel af wat Cavanagh allemaal voor shit heeft meegemaakt op liefdesgebied. Ook in de tien tracks hier komt er op dat gebied een beste bak ellende langs. Toch zal Distant Satellites sommige fans ook doen fronsen, want het relatief korte “You’re Not Alone” met zijn schichtige elektronica en hotseknots gitaarspel zal niet bij iedereen goed in het pulletje vallen. Bij mij wel overigens. De beats die in het titelnummer en “Take Shelter” ook langskomen zullen voor minder ophef zorgen. Helemaal omdat dat laatste nummer met zijn warme Rhodes-klanken uiteindelijk, als de hele band en het bataljon strijkers present zijn, toewerkt naar een post-rock-achtige climax om vervolgens met langzaam uitwaaierende vioolklanken de stilte op te zoeken. Vaker gedaan, maar zelden zo goed.
mij=KScope