Bij het horen van de naam Billy The Kid stel ik me een countryband voor, of toch tenminste een er als cowboy uitziende countryzanger. Deze Billy The Kid is echter het alter ego van de 32-jarige Canadese singer-songwriter Billy Pettinger. Naast haar sololoopbaan is ze ook frontvrouw van de rockband Billy & The Lost Boys en drumt ze in de Ramones-coverband The Ramores. Tot zover goede referenties, totdat ik in haar biografie lees dat haar liedjes gebruikt zijn in talloze tv-programma’s, waaronder “Miami Ink” en “16 And Pregnant”. Het zal waarschijnlijk een gigantisch vooroordeel mijnerzijds zijn, maar met deze wetenschap staat ze meteen al 1-0 achter bij mij. En eerlijk gezegd verbetert die score niet wanneer ik naar haar inmiddels derde album Horseshoes And Hand Grenades luister. Het klinkt als een album uit 1994 van Sheryl Crow of, erger nog, Amanda Marshall. Radiovriendelijke rock waar wij hier in de jaren negentig nog wel warm voor liepen maar die we tegenwoordig hopeloos gedateerd vinden. Blijkbaar denken ze daar in Noord-Amerika dus heel anders over. Het albums is geproduceerd door folkpunkheld Frank Turner, die in “This Sure As Hell Ain’t My Life” in duet gaat met Billy The Kid. De gedrevenheid die hij zelf als artiest heeft is niet overgebracht op dit album. Horseshoes & Hand Grenades is een vlak en onopvallend album dat van begin tot eind voortkabbelt zonder echte uitschieters en nergens echt van de grond wil komen.
mij=Xtra Mile / Bertus
Ik moest eerlijk gezegd meteen denken aan onze Nederlandse Billy The Kid (The Burnout Factor). Als ik dit zo lees kan ik dus misschien beter die nog een keer onder het stof vandaan zoeken.
Dus ik ben niet de enige die op het verkeerde been is gezet door de bandnaam. 😀