Net als bij de EP Secret Showroom heeft Counter Jib gekozen voor een cd die zit vastgeklemd op een uitklapbaar hoesje op vinylsingleformaat. Onhandig om in je kast te zetten, maar o wat is het weer prachtig gedaan. Op die EP waren ze al te horen als een rockband in de hoek van de Queens Of The Stone Age en Foo Fighters en op dit full length-album Mirk & Marvel gaan ze vrolijk op die voet verder. Luister maar eens naar het intro van “Underexposed”. Hoezo Dave Grohl? Maar goed, je moet dat dan nog wel even voor elkaar krijgen. Naspelen is een ding, songs schrijven met riffs en zanglijnen die de luisteraar ook echt bij de kladden grijpen is nog iets anders. Wolff, Groothoff en De Graaf zijn daar prima in geslaagd. Nog een speciale vermelding voor Rob den Tuinder, die het drietal op een flink aantal songs aanvult op Moog en Mellotron. Die mag er van mij wel vast bij. De songs zijn puntig, energiek en catchy, en dat is een prestatie van formaat. Songs van drie, vier minuten, met een goede hook en een sterk refrein. Rocksongs met een popopbouw, zeg maar. En als het dan goed in elkaar zit kom je al snel uit bij vergelijkingen met Foo Fighters of Queens Of The Stone Age, of zoals bij “Rain” met The Kinks. Er mogen van mij nog net wat meer songs bij waarin ze echt voluit raggen. Ik heb me in elk geval het meeste vermaakt met de songs helemaal aan het eind, “Breaking The Waves” en vooral het heerlijke “Bigger Than Better”. Counter Jib doet misschien niet veel nieuws, dat ze er met eigen songs in slagen het zo te laten klinken is een prestatie op zich. Bij platen als deze kun je de nadruk leggen op de overeenkomsten en het zien als een halfleeg glas. Dat doe ik niet. Ik geniet van een knap gemaakte rockplaat die al mijn ledematen in beweging zet en dus is het glas voor mij beslist halfvol. Wat heet, voor méér dan de helft gevuld. De puzzelstukjes uit de recensie van Secret Showroom liggen op hun plek.
mij=Eigen Beheer