Eind jaren negentig van de vorige eeuw vond ik Crowbar, samen met Unearth en Pro-Pain een soort hub voor nieuwe bands in de metal. Gastjes die net kwamen kijken zoals Chimaira en Killswitch Engage of Trivium, die konden altijd op een warm metalwelkom rekenen van Kirk Windstein van Crowbar. Hij wees hen de weg naar succes en hij waarschuwde voor alle valkuilen en addertjes onder het gras. Gewoon, omdat Kirk een goedzak was en is. En, omdat hij als inwoner van New Orleans dondersgoed wist hoe weinig metal in sommige steden op een hechte following kon rekenen. Dat heeft hij later met zijn eigen band en met stadsgenoten Eyehategod aardig rechtgetrokken, maar toch! New Orleans heeft zijn eigen metalvariant doorontwikkeld. Sludge, stoner, doommetal en blues komen goed samen in groteske metal met prima zangpartijen, meeslepende melodieën en gitaarpartijen die Zakk Wylde niet zouden misstaan. Van ver buiten de stad raakten bands aangehaakt. Down (Kirk’s hobbyband), Clutch, Baroness, Red Fang en Mastodon om er maar een paar te noemen. Crowbar kan zo solliciteren als Ozzy’s begeleidingsband. Na 25 jaar en dit tiende album lijkt Crowbar wat zwartgalliger en cynischer. De wereld is verrot en Kirk lijkt dat eindelijk te beseffen. Wat opvalt is dat de stukken over weemoed vrolijker en lichtvoetiger van aard zijn, alsof Windstein maar wil aangeven dat hij zich meer thuisvoelt in een wereld van toen dan in de wereld van nu. Het zou zonde zijn, want Crowbar’s Symmetry In Black is een gruwelijk goed geproduceerd plaatje met alles wat een beetje metalplaat moet hebben. Als Slayer zo’n plaat zou maken, dan was het nu al een klassieker geweest.
mij=Century Media