Het zijn en blijven doorzetters en stugge volhouders daar bij Eyehategod. Zal hun koppige Zuidelijke afkomst wel zijn. Zelfs na de dood van drummer Joey LaCaze in 2013 ploegden de heren voort met vervanger Aaron Hill. In de thuisstudio van Phil Anselmo met Down-producer Steve Berrigan werkten de heren uiteindelijk dit titelloze schijfje af, onder bezielende leiding van Anselmo als platenbaas. Hoewel Eyehategod zelf alles bekostigde omdat ze na tal van omzwervingen zelf alles in de hand wilde houden. Nee, Eyehategod is allang geen louter brute hardcoremetalmachine meer. Met dit titelloze album vult de band alle gaten op tussen Black Sabbath en Black Flag, met vleugjes dampende bluesrock, Lynyrd Skynyrd en classic rock. Wat er ook nog met de band gebeurt, je weet dat het parels van woede, irritatie en verongelijktheid oplevert. Het zestal is nog steeds steviger dan een Clutch of Red Fang. Stukken lomper ook, net als de tijdgenoten van Crowbar en Lamb Of God. Bij deze laatsten zijn metal en hardcoreriffs ooit het absolute vertrekpunt geweest. Eyehategod schuift steeds meer op naar een soort stonercore. Een soort Melvins met veel meer snelheid en hardcore-gebulder. Voor mij in elk geval een absolute eye-opener waar geen spatje lijzigheid of psychedelica te bespeuren valt. Eyehategod heeft zichzelf opnieuw uitgevonden.
mij=Century Media