Om de zoveel tijd stuurt de hoofdredactie van File Under een stapel binnengekomen promo-cd’s door naar de diverse schrijvers. Van de stapel veelal elektronisch spul die ik de afgelopen maanden kreeg toegestuurd, waren er maar twee cd’s die mijn vriendin uit zichzelf in de speler bleef schuiven: de electroswing van Klischée en de vrolijke lo-fi-synthpop van FM Belfast. Hun nieuwe derde album Brighter Days ligt niet erg voor de hand als favoriete cd, maar het is echt zo. Hoeveel malle foutheid er ook op staat, van bliepjes tot smurfenstemmetjes, de band uit Reykjavik komt ermee weg omdat de meeste liedjes de spontaniteit hebben van Slagsmalsklubben of Junior Senior, alleen dan minder opzettelijk belachelijk. “Holiday” bestaat uit vier akkoorden. Orgeltje en gekke tekst erbovenop en gáán. “Non Believer” net zo. Als je deze band in mineur zou laten spelen, krijg je de 80’s-pastiche Xeno & Oaklander (clip), die ik noem omdat zij óók een nummer hebben dat “Par Avion” heet. In elk geval is FM Belfast geen band die last heeft van het zogenaamde livemuziek-probleem; hun muziek is maf genoeg om de aandacht vast te houden, niet interessant genoeg om uitgebreid te gaan fotograferen of filmen maar heeft zoveel drive en zelfspot dat het geen zak uitmaakt hoe slecht je op de maat danst. Dát maakt FM Belfast zo onbeschaamd leuk.
mij=World Champion / Konkurrent