Pop op de publieke omroep komt er weer bekaaid vanaf: het Belgische Canvas zendt de hele serie Sonic Highways-documentaires uit, wij moeten het doen met een soort clipprogramma met de onvermijdelijke Giel Beelen onder de al even onvermijdelijke DWDD-vlag. Nog een mazzel dat die avonden alsnog worden afgesloten met een muziekdocumentaire, ook al zijn die meestal al eerder vertoond. Jammer, want Sonic Highways geeft een mooi inkijkje in de muziekscene in acht Amerikaanse steden, met de nadruk op (maar niet uitsluitend) punkrock. Zo zijn bijvoorbeeld songwriterstad Nashville en de hippies-in-Texas-stad Austin al aan de orde gekomen. In elk van de steden schreef Grohl een song en namen de Foo’s die op, weer onder productionele leiding van Butch Vig. In elke stad schoof er ook een muzikant of band aan, zoals Cheap Tricks Rick Nielsen in Chicago, Zac Brown in Nashville en Gary Clark Jr. in Austin. Het voorgaande album, Wasting Light, had een energie en spontaniteit die al een tijdje zoek was. Op Sonic Highways hebben ze dat niet kunnen herhalen. Eigenlijk ook wel logisch, want Grohl heeft zichzelf steeds een paar dagen gegeven om met een song op de proppen te komen, terwijl hij tegelijkertijd een een documentaire maakte. Laten we wel zijn, het album is het bijproduct van de documentaires. Opener “Something For Nothing” heeft een lekker swingende riff (met enige overeenkomst met Dio’s “Holy Diver”) en is net als “The Feast And The Famine” een typische Foo-schreeuwrocker. Daarna zakt het helaas flink in. “Congregation” is – zelfs de beperkte bandbreedte van het Foo Fighters-oeuvre in ogenschouw genomen – verre van origineel. “What Did I Do?/God Is My Witness” zijn twee korte songs aan elkaar, waarvan de tweede wéér een wel erg bekende riff kent, namelijk die van The Beatles’ “All You Need Is Love”, maar dan iets trager. Het is wat symptomatisch voor dit album. Gelijkenissen in riffs zijn nooit helemaal uit te sluiten, maar juist Grohl is de meester van de originele rockriff – maar niet op dit album. Ook “Outside”, “In The Clear” en “Subterranean” willen maar niet echt knallen. Afsluiter “I Am A River” is dan weer een fijne semiballad, maar gaat wat te lang door. Op Sonic Highways lijkt er te vaak op de automatische piloot nog even een rocker uitgeperst aan het einde van een week vol nog niet verwerkte indrukken. Die rockers zijn meestal nog best vermakelijk, maar eigenlijk niet helemaal van het niveau dat je verwacht van Foo Fighters. Ook Dave Grohl kan niet alles tegelijk, zo blijkt.
mij=Sony