Toen Jenny Lewis afgelopen september opende voor Beck in de Heineken Music Hall bezorgde ze mij kippenvel met een akoestische versie van “Acid Tongue” – een song van haar gelijknamige tweede soloalbum – waarbij haar begeleidingsband de achtergrondvocalen verzorgden. En met haar verhalende liedjes over de schaduwkanten van de liefde doet ze me enigszins denken aan Hank Moody. De “overspelige” hoofdpersoon uit de HBO-serie Californication. Want hoewel de songs op The Voyager die typische breezy popsound hebben, die velen met Californië associëren, is Jenny zeker geen ‘all American girl’. Eerder “Just One Of The Guys”. Zoals ze op de eerste single van dit album zingt. Deze song, met een vrolijke clip, waarin naast Jenny ook Anne Hathaway, Kristen Stewart en Brie Larson ‘one of the guys’ zijn, vat zo’n beetje de thematiek van dit album samen. In haar wrang sceptische teksten speelt Jenny met de verwachtingspatronen die bij gevestigde rolmodellen horen en neemt ze die waar nodig, op de hak. Zéér verfrissend als je zo als ik, een tijdlang een zwak gehad hebt voor de liedjes van allerlei onbegrijpelijke pianomeisjes. Eigenlijk is Jenny Lewis de ultieme popster. Haar liedjes met een kop en een staart luisteren niet alleen lekker weg, maar hebben ook teksten die ergens over gaan. Het enige bezwaar dat je tegen dit album zou kunnen hebben is dat het allemaal net iets te glad geproduceerd is. Gelukkig bewijst ze met “You Can’t Outrun ‘Em” dat ze nog steeds zo psychedelisch kan klinken als op haar tweede album Acid Tongue. En titeltrack “The Voyager” roept, ondanks dat het een rijk georkestreerde song is, zelfs herinneringen op aan “Happy”, een van mijn favoriete Jenny Lewis songs, en tevens het prijsnummer van haar debuut Rabbit Fur Coat.
mij=Warner