Joris Voorn – Nobody Knows

Een paar weken terug zat ik bij een lezingendag waar een spreker halverwege haar betoog abrupt stopte en vijf minuten lang een mindfulness-oefening met het publiek ging doen. “Sluit je ogen, concentreer je op wat je voelt in je verschillende ledematen. Realiseer je dat jij een stukje bent van een grotere wereld, maar oordeel niet. Blijf voelen. Denk na over je langetermijnplannen. Heb je die? Mooi, dan ga ik nu verder met mijn verhaal en blijf daarbij dan aan jouw persoonlijke doelen van net denken…”
In de stroom muziekreleases zijn er wat vaste patronen te ontdekken wanneer een artiest opeens van genre wisselt om te blijven verrassen. Een gitaarband die zijn synthesizeralbum aflevert, een duetten- of coverplaat, een technoproducer die voor de verandering een organische of akoestische plaat maakt… In die laatste categorie mag je de derde Joris Voorn scharen die op 17 november verschijnt, à la Trentemoller of James Holden (die ik vanavond hoop te zien). En hoe! Nobody Knows is in al zijn eenvoud een van de allermooiste platen van het jaar, is Voorns beste werk tot nu toe, en krijgt daarom van mij een recensie op deze laatste novemberdag dat een kleine elite muziekrecensenten zijn jaarlijstjes voor 2014 nog bij OOR mag droppen. Ik hoop op een klein Black Keys-wonder.
Na zeven jaar – slechts een jaartje minder dan Damien Rice – maakte Amsterdammer Joris Voorn namelijk eindelijk weer eens een album. Het moest volstrekt anders worden dan alles wat hij eerder maakte (“Incident” uit 2004 is de classic). In het blad DJ Mag (waar hij zelfs met foto en al op de cover stond) liet hij weten dat hij al sinds zijn Balance–mix in 2008 de organische kant op wilde. Meer melodie, minder beats. “Ik kreeg het gevoel dat ik uitontwikkeld was in de techno. (..) Ik denk dat dat heel vet is tegenwoordig, iets anders draaien voor de dansvloer. Gewoon een erg opbouwende track, en die synths heel stuwend – het gaat wel echt ergens naartoe. Alleen gaat het niet meer om de groove, maar om een stuk muziek dat je hoort. Om mensen op de dansvloer zo ver te krijgen, zonder beat, dat kan gewoon! Als je maar de juiste momenten ervoor aanvoelt.”
En zo ontstond Voorns mindfulness-plaat Nobody Knows. Het klinkt als allerlei bands door elkaar: van stukjes Kraftwerk en Fleet Foxes naar Bonobo, Plaid, Ochre, Aphex Twins Selected Ambient Works en weer terug. Het minst bijzonder zijn nog de met zangeres Kid A gemaakte nummers, die rust uitoefenen, als een soort sfeeropbouw. “The Wild” is juist zo’n stuwend nummer, waarbij het refrein een soort futuristische victorie uitstraalt. Daarachteraan komen dan het rouwende “Sweets for Piano” en het met Voorns vader samen geschreven “MoMo”, twee ronduit sentimentele nummers – en dat woord gebruik ik zelden voor elektronische muziek – ik voel er een helende werking bij. Het zou passen onder de aftiteling van een lieve Japanse anime. De naar zijn zoontje vernoemde instrumentale single “Ringo” uit 2013 is prachtig, een majestueus waaierend protest tegen alle korte meeblèrrefreintjes van tegenwoordig. “Ringo” onderstreept nog eens dat de meest magische nummers in de popmuziek juist niet perfect klinken, maar ergens een beetje schuren, kraken, rimpelen en tegen het onprecieze aan zitten. Nobody Knows is een zeldzame karakterplaat geworden, eentje die in elk geval de ambitie toont om jouw leven te veranderen, eentje die onderhuids veel langer meegaat dan menige technoplaat van nu. De afterparty die de echte party blijkt.

mij=Green