Kiasmos – Kiasmos

Op 4 november was Ólafur Arnalds jarig, hij is 28 geworden. De IJslandse pianist weet de grens te slechten tussen klassieke muziek (hij is ook fan van Max Richter) en elektronische muziek. Hij verzorgde in het Besiendershuis in Nijmegen bijvoorbeeld een reeks intieme concerten waarbij zijn langgerekte melancholische nummers de toeschouwers tot tranen roerden. Vaak zijn die filmsoundtrackwaardige nummers gebaseerd op een ambient- of strijkorkest-sfeer waarbij dan slechts één rake piano-melodielijn de luisteraar in vervoering houdt. Arnalds kan overigens meer dan dat, maar scoort met die eenvoudige, rustgevende formule wel het hardst. De logische volgende stap was natuurlijk dat iemand Arnalds’ stijl ging mengen met techno. Arnalds besloot het zelf te doen, samen met zijn vaste studio-engineer Janus Rasmussen (ook bekend van Bloodgroup), onder de naam Kiasmos. Van “For Now I Am Winter” (afkomstig van zijn derde album) bestond al een Kiasmos-remix en nu is er dus een echte Kiasmos-plaat met acht tracks. Het is een kunst om ondanks beats dromerig te blijven; bij Kiasmos is het bijna een natuurlijke aanvulling.
Kiasmos zal één van de acts zijn die in januari op Eurosonic het IJsland-thema komen vertegenwoordigen. En het is een absolute aanrader. De drummachine van Rasmussen geeft Arnalds’ muziek een bite. Anders dan bij SOHN is de elektronische bite er een van een langere trip. In een track als “Held” komt pas na enige tijd een beat invallen. Hoe droog die ook is, toch voel je er de intensiteit van een drop bij. En als de strijkers aanzwellen en de beat verdwijnt voelt dat óók weer als volstrekt logisch. In “Looped” heeft juist die beat de leiding en kronkelen de synthesizers eromheen. “Swayed” maakt dat nog een graadje extremer: dit is gave minimal techno met af en toe een flard synths. In “Thrown” krijgt een liftbel de hoofdrol boven de beat en in “Bent” zit een flinke distortion door de synths gemengd, wat die nummers iets minder tijdloos maakt.

mij=Erased Tapes / Konkurrent