Als Russen ons gaan uitleggen dat het woord Край (Krai) zoiets als de rand of de grens van onze cultuurmaatschappij is, dan moet je voor de lieve vrede maar even aandachtig blijven opletten. Olga Bell vertoefde jarenlang op het godvergeten platteland van de Russische toendra. Daar waar de tijd eigenlijk al 200 jaar heeft stilgestaan. Toevallig kwam ze er in haar jeugd achter dat het platteland van Alaska niet zo gek veel verschilde met haar geboortegrond. Behalve dan in cultuuruitingen. De Russische folk, de samenzang, kamermuziek en de avant-garde leken op het eerste gehoor geen enkel raakvlak te hebben. Olga Bell lijkt met dit album naar toenadering te zoeken. Ze geeft duidelijk weer hoe muziek in Rusland beleefd en gemaakt wordt. Ze probeert aanknopingspunten te vinden voor haar Kozakkencultuur en dat doet ze door traditionele Slavische gezangen te laten opgaan in ‘chants’ van de ‘native Americans’, oftewel de eskimo’s en indianen in Alaska. Die hebben namelijk griezelig veel overeenkomsten. Alleen, mijn pakkie an is het niet. Wellicht voor VPRO’s Vrije Geluiden of voor iedere socioloog of cultureel antropoloog. Bereid je voor op een intense trip van klanknabootsingen en los van elkaar staande toonsoorten. Grappig dat traditionele muziek anno nu zo verschrikkelijk avant-garde kan wezen.
mij=Indian/New Amsterdam