Groot nieuws was het. Eind augustus laat een band uit Baltimore via Noisey weten dat op hun nieuwe Pianos Become The Teeth-album niet meer zal worden geschreeuwd. Een deel van de fans is niet geamuseerd. Strepen in het zand worden getrokken, kampen worden verdeeld. Want een lekker potje schreeuwen kan zanger Kyle Durfey wel. Wat moeten ze zonder die getergde, maar troostende uithalen? Een aantal nieuwe nummers die voor de release worden gedropt verraden de koerswijziging. Inderdaad geen geschreeuw meer, maar heeft de band aan intensiteit ingeboet? Integendeel. Op het eind oktober verschenen Keep You hoor je een band die weten wat ze willen en doen waar ze zin hebben. Als dat klinkt als The National met posthardcore/screamo-wortels, dan vind ik dat helemaal niet erg. Het uitgedoofde vuur op de cover van dit album is niet symbolisch voor de plaat. Vanaf opener ‘Ripple Water Shine’ wordt een erg fijne sfeer neergezet die nergens door de vingers glipt. Waar ze als een flipperkast met genadeloze riffs en overweldigende percussie door voorgangers Old Pride en The Lack Long After heen raasden, is alles nu opeens verrassend definieerbaar en kalmer. Op Spiderland-achtige wijze bouwt Durfey een spanningsboog op die op het prachtige meeslepende slotstuk ‘Say Nothing’ tot een climax komt. Aan de getergde ‘I MISS YOU’, die Brian McMahan van Slint uit zijn tenen trekt, kan natuurlijk moeilijk worden getipt. Een soortgelijk gevoel komt wel bij mij naar boven. ‘So let’s say nothing some more…’ zingt de Pianos Become The Teeth-vocalist op een manier die doet denken aan zijn klaagzang op de vorige albums die uitkwamen op het betrekkelijk kleine, maar oh zo leuke label Topshelf. De mannen zitten nu bij Epitaph en kunnen met Keep You een groter publiek aanspreken. Ze schreeuwen niet meer om gehoord te worden, dat komt eigenlijk des te harder over.