Rökkurró – Innra

Het kan zijn dat ik een beetje verward overkom. Dat komt omdat ik nu eenmaal nooit had verwacht dat ik toch een keer een – zeker voor mijn persoontje – historisch muziekmoment mocht meemaken. Sowieso was het concert van Goldfrapp in de Londense Royal Albert Hall met twintigkoppig strijkorkest en vijftigkoppig dameskoor al adembenemend, maar toen John Grant het podium betrad om een moppie mee te zingen, pleurde ik zowat van mijn stoel. En dan ook nog eens doodleuk “Some Velvet Morning” van Nancy Sinatra en Lee Hazelwood doen. Het geluk lijkt dit jaar aan mijn zijde. Favoriete artiesten als Nicole Atkins, Lissie en Amy LaVere kwamen stuk voor stuk voor fijne intieme optredens naar Nederland en daarnaast won ik zowaar onlangs een fotowedstrijd. Dat gebeurt me anders ook nooit! Dat ik de prijs al in mijn bezit had, bleek geen probleem. Dan signeerde die vriendelijke IJslanders van Rökkurró toch gewoon iets anders in plaats van hun nieuwe album Innra? Want natuurlijk had ik die al in huis. Hun vorige release Í Annan Heim vond ik immers al van een onaardse schoonheid. Er is inmiddels wel het nodige gebeurt in de gelederen van de band. Noodgedwongen ging het collectief op non-actief omdat zangeres/celliste Hildur voor een periode naar Japan vertrok. Daarnaast werden er een nieuwe bassist (Skúli) en toetseniste (Helga) aangetrokken. Het geluid van de band is mede daardoor wat elektronischer, wat moderner geworden (denk Efterklang). Grootste omslag is echter de switch naar Engelstalige teksten. Slechts in twee songs zingt Hildur nog in haar moerstaal. Feit is dat haar zang nog steeds zo engelachtig prachtig is, dat je wel een heel erg puriteinse Iceland Airwaves-bezoeker met zelfgebreide dikke wollen wintertrui moet zijn om hier aanstoot aan te nemen. Het kan haast geen toeval zijn dat de focus van de komende editie van Eurosonic op IJsland ligt en Rökkurró reeds is bevestigd. Het geluk is aan mijn zijde!

mij=12 Tónar/Import