Sham 69 staat aan de vooravond van een Europese wintertournee. Sham 69, de band die vlak na de hoogtijdagen van de punk met name in Engeland enorm scoorde met klassieke anthems als “If The Kids Are United”, “Angels With Dirty Faces”, “Borstal Breakout” en nog veel meer. Menigeen van mijn generatie heeft er in het jongerencentrum nog weleens op staan pogoën. Sham 69 anno 2014 is grotendeels een andere band dan die hitmakers van toen. Zanger Jimmy Pursey verliet de band zo’n negen jaar geleden omdat hij niet meer wilde optreden en hij zijn handen ook meer dan vol had met justitie in verband met het aanranden van een minderjarig meisje. De hoogste tijd voor een nieuwe zanger dus. Tim V is sindsdien de man die aan het roer staat. Samen met gitarist van het eerste uur Neil Harris, drummer Ian Whitewood (al een kleine dertig jaar bij de band), bassist Al Campbell (ex-UK Subs) en sologitarist Tony Feedback (ex-Angelic Upstarts en Long Tall Shorty) toert men zich een slag in de rondte. Om de verwarring compleet te maken heeft eerder genoemde Pursey zich herenigd met oud-gitarist Dave Parsons om ook onder de naam Sham 69 weer een en ander te doen. Tja. Het kan verkeren. Hoe het er nu voor staat bespreken we met Tim V.
mij=Interview: Vonx
Eerder dit jaar verrasten jullie ons met een opname van de X-Ray Spex-klassieker “I Live Off You” waarop je samen zingt met de actrice Anita Harris, een legende in het Verenigd Koninkrijk door o.a. de “Carry On…” kluchten. Jullie deden het nummer recent ook op Polyfest, georganiseerd ter ere van Poly Styrene, de helaas veel te vroeg overleden zangeres van X-Ray Spex. Hoe kwamen jullie daarbij?
Hahaha… Wat kan ik zeggen. Het was een maffe samenloop van omstandigheden. We werden door Mike Bennett, producer van o.a. Toyah en Suggs van Madness, benaderd omdat hij bezig was met een album ter ere van Poly Styrene. Het festival bestond al en ze wilden ook een album maken. Hij vroeg zich af of wij dat wilden doen met Anita. Nu is voor elke Brit, zeker van mijn generatie, Anita een icoon en een waar toonbeeld van “Britishness”. We waren zeer vereerd. We hebben het in één dag opgenomen en ze was een echte professional, wat ik al verwachtte, en zonder kapsones. De video hebben we toen ook opgenomen. Het klikte goed tussen ons en ze nodigde me onlangs nog uit om naar een show van haar te gaan op King’s Road. Ze is fantastisch voor iemand van 73. Ik mag hopen dat ik die energie nog heb tegen die tijd!
Kende je Poly?
Jazeker, ik kende haar van lang geleden, via Paul Dean die de bassist was van X-Ray Spex. Ik heb met hem samengewerkt in het verleden.
Toen je bij Sham 69 kwam, zo’n acht, negen jaar geleden moesten jullie eigenlijk vanaf nul opieuw beginnen. Hoe gaat het het nu? En heeft de bejubelde documentaire over jullie toer in China, ‘This Band is so Gorgeous’ geholpen?
Hoe het ons de afgelopen acht jaar is vergaan biedt meer spektakel dan Indiana Jones. We moesten inderdaad vanaf nul opnieuw beginnen en proberen de eer aan onszelf te houden zonder in te gaan op de aantijgingen van voormalig bandleden. Als wat wij doen een grote leugen is moeten Pursey en zijn mensen ons maar voor de rechter slepen. Dat doen ze niet want ze hebben geen zaak. Toen we eind 2006 weer begonnen wilde niemand in de business iets met ons van doen hebben. Omdat er zoveel optredens waren afgelast kwam er bijna niemand meer als het dan toch wel een keer door ging. De laatste gig met Pursey trok dertig man. Drummer Ian, ikzelf en toen nog Dave Parsons namen het management en alle zakelijke dingen over en kwamen er achter dat de band Sham 69 duizenden ponden schuld had. Borg was niet teruggestort voor optredens die niet door waren gegaan bijvoorbeeld. De eerste jaren zijn we alleen maar bezig geweest terug te betalen en een reputatie op te bouwen waardoor we wel weer serieus genomen werden. We hebben geknokt voor onze geloofwaardigheid en onderweg ook weer heel wat oude fans die ons hadden opgegeven terug gewonnen. Nu gaan wel meer bands die al jaren meegaan door zulke periodes maar wij hebben nog eens de pech een voormalig bandlid te hebben die er blijkbaar alles aan wil doen de band te vernietigen. De documentaire wordt al een paar jaar op allerlei filmfestivals vertoond met veel success maar we zouden het mooi vinden als het een keer op TV zou worden uitgezonden. We hopen dat we in de niet al te verre toekomst er een DVD van uit te kunnen brengen.
Het lijkt wel of jullieconstant op tournee zijn. Hoe blijven jullie gemotiveerd?
We hebben met deze line up op meer plekken van de wereld gespeeld dan ooit tevoren. De fans zijn wat ons drijft. De lol die we voor en na en tijdens de shows hebben met onze fans is onbetaalbaar. Dat geeft mij energie. En daarnaast het blijven schrijven en mijn kijk op alles op vinyl en cd en live te delen met het publiek.
Vorig jaar kwam jullie album Their Finest Hour uit. Zijn er nog plannen om meer nieuw material uit te brengen?
Jazeker, we zijn eigenlijk al in de afrondende fase van de opnames van een nieuw album maar het zal pas in 2015 uitkomen. Eerst hebben we een paar tours af te ronden, waaronder ook de USA. Onze recente tour daar was zo’n success that we gelijk terug warden gevraagd. Daarnaast zijn we betrokken bij een geweldig project samen met een andere band maar daar kan ik niks over zeggen helaas. Maar wees gerust, het wordt iets groots en het gaat heel veel fans blij maken!
Een belangrijk thema op ‘Their Finest Hour’ was hoe zwaar het leven voor Joe Public is in de 21e eeuw en dan met name in Groot Brittanië. Hoe kijken jullie daar tegen aan? En de EU? Wordt het ooit wat tussen de Britten en de EU?
Wow, dat is me nogal een vraag. Ik schrijf alleen over wat ik om me heen zie en wat ik zie is dat er in dertig jaar eigenlijk niks is veranderd. In de jaren zeventig en jaren tachtig was er een generatie vol passie en trots die streed tegen het regime van Thatcher. Tevergeefs. De stakingen bij de mijnen, de bekende poll tax protesten in 1991 waren de laatste grote acties. Het lijkt erop dat mensen er daarna in berust hebben dat hun leven shit is. We hebben nu een generatie kids die het geen reet kan schelen en niet eens op zal staan voor hun eigen rechten. En wat de EU betreft. Dat zie ik nooit echt gebeuren. Engelsen blijven eilandbewoners, dat is toch onze mentaliteit. We houden van de rest van Europa en haar cultuur maar we kunnen het niet absorberen, het is niet ‘Engels’. Een klein voorbeeld: bij jullie kun je 24/7 in bars wat gaan drinken. Als we dat in Engeland ook zouden hebben is iedereen om vier uur ‘s middags bezopen en klaar voor een knokpartij. Ik generaliseer nu een beetje maar je begrijpt wat ik bedoel hoop ik, Engeland is niet klaar voor Europa.
Een paar jaar geleden deden jullie een tour met als extra drummer Rick Buckler van de al even legendarische band The Jam. De naam van die band was If. Was dat eenmalig of zijn daar nog plannen mee?
Zowel voor ons als voor Rick was If een leuk project maar we zijn allemaal te druk met andere dingen om er vaker wat mee te doen. Rick is druk met van alles en wij zijn natuurlijk ook nog eens Sham 69. Het was ook lastig voor promoters om ons neer te zetten. Fans wilden dat we zowel The Jam als Sham-nummers zouden doen. Tja, dat win je dus nooit hahaha. Dat gezegd hebbende, we hopen in 2015 wel een ‘If’-album uit te brengen.
Ook al zijn jullie grotendeels eigenlijk een nieuwe band , de fans verwachten ook de hits uit eind jaren zeventig, nummers die oorspronkelijk door Pursey werden uitgevoerd. Hoe is dat voor jou?
We hebben een set die zowel die oude nummers als het recente werk bevat. Opvallend genoeg zijn er wel steeds meer mensen die het oude werk een beetje zat zijn en meer interesse in nieuwere nummers hebben. Dat is op zich niet gek, anders kunnen ze eigenlijk beter thuis hun cd’s of platen gaan draaien. Maar wij spelen ook die klassiekers. Na die shit-toestand rond Pursey’s kindermisbruik hebben we bewust gekozen om een percentage van onze inkomsten naar goede doelen in kinderbescherming-sfeer over te maken. Maar goed, juist door die nummers was Sham ooit een band die alles kon maar daarna alles kwijtraakte. De mensen houden nog steeds van die nummers maar toen Pursey verklaarde dat hij nooit festivals meer wilde doen met andere oude punks die over vroeger dromen was dat eigenlijk ridicuul en tegenstrijdig. Hij had al meerdere keren zijn imago veranderd en zijn oude fans de rug toegekeerd. Wij denken er anders over, we doen ons ding en hebben in bijna tien jaar meer shows gedaan dan welke line up van Sham 69 ooit tevoren en we denken daarmee deze band weer geloofwaardig te hebben gemaakt. Dat er mensen zijn die alleen naar het verre verleden kijken en ons zien als een soort tributeband, of neppers, het zal wel. Ze realiseren zich niet wat de ware geschiedenis van deze band is.
En, zullen de kids ooit verenigd zijn?
God, de ‘million dollar question’. Persoonlijk denk ik nooit TOTDAT ze realiseren hoe waardevol hun levens zijn en de wereld waarop we wonen. Veel jongere mensen zijn blind voor wat er om hen heen aan de hand is en in tegenstelling tot de generatie van de jaren zeventig en tachtig zien ze alleen ‘good times’ en een euforisch escapisme als een aantrekkelijke manier van leven. Het is moeilijk om hier iets over te zeggen zonder al seen typische ouwe lul van over de vijftig over te komen maar ja, de feiten spreken voor zich. Er is in de huidige maatschappig geen ruimte meer voor subculturen waardoor je een blanco generatie kweekt. Ik ben wel positief hoor, want net als bergen en steden en landen ontwikkelt er zich in de loop van de tijd altijd weer wat nieuws. De geschiedenis herhaalt zich altijd en ik geloof dat als de kids echt door hebben dat ze door de maatschappij genaaid worden, dat ze wakker worden en zich verenigen maar nu is het wachten op diegene die als eerste iets begint.