Met het verstrijken der jaren is de drang altijd de nieuwste muziek te moeten horen en alles te weten gestaag afgenomen bij schrijver dezes. Hoewel ik me graag met de hipste geluiden vermaak, mag ik steeds vaker graag mijn tijd verdoen met het luisteren naar oude meuk uit lang vervlogen tijden. Ik weet wel zeker dat de leden van The Moons daar ook wel van houden. Op hun derde album Mindwaves is de invloed van de psychedelische pop van eind jaren zestig meer dan aanwezig. Deze protegés van modfather Paul Weller hebben met dit album fijne popmelodieën en prettige gitaarpartijen vermengd met de sfeer van zo’n vijfenveertig jaar geleden. Single “Body Snatchers” is lekker energiek, maar The Moons zijn op hun best als ze wat meer reflectie en weemoed tonen. Bijvoorbeeld in liedjes als het George Harrison-achtige “Sometimes” of anders “All In My Mind” dat mij een beetje aan the Webb Brothers deed denken (waar zijn díe jongens eigenlijk gebleven?). Afsluiter “On the Moon” is denk ik bedoeld als een episch sluitstuk van The Beatles of Zombies-achtige proporties maar ik moet steeds denken aan Lloyd Webber musicals door de zang en de productie. Brrrrrr. Al met al een redelijk geslaagd album maar met de jaarlijstjes over zo’n week of vijf in het verschiet kan ik nu al zeggen dat ze dat lijstje bij mij niet gaan halen.
mij=Schnitzel Records/Bertus