Je hebt van die bandjes die de hobbel van de doorbraak maar niet weten te nemen. Terwijl alle elementen toch aanwezig lijken te zijn. The Pineapple Thief is zo’n bandje. Al een jaar of vijf, zes denk ik ‘bij het volgende album komt die volgende stap er écht’. En muzikaal gezien is de band rond frontman Bruce Soord er ook al lang en breed klaar voor. Ook hun nieuwe cd Magnolia laat dat weer horen. Met net als Anathema en Steven Wilson als thuisbasis Kscope heeft The Pineapple Thief prima muzikale buren. Ze opereren ook ongeveer in hetzelfde vaarwater. Op Magnolia kiest The Pineapple Thief wel voor een iets andere insteek. Nog iets kortere liedjes dan de laatste albums (de langste klokt net aan iets van vijf minuten), nog iets meer de goede Muse- en Radiohead-kant opbuigend, maar zonder de eigenwijze Pineapple Thief-touch kwijt te raken. Zelfs in een korte, als stampende rocker beginnende track als “Breathe” weten ze je als luisteraar te verrassen. Ook “Sense of Fear” is lekker pittig, maar heeft ook een slimme wending die leidt richting het afsluitende tweetal “A Loneliness” (met fijne koortjes) en het prachtige “Bond” waarin blazers en strijkers te horen zijn en Soord qua zang op zijn best is en alles op geweldige wijze samenkomt. Ik blijf dan ook hoop houden dat het niet lang meer kan duren voor The Pineapple Thief krijgt wat ze verdient. Dat gebeurde bij Porcupine Tree uiteindelijk ook.
mij=K-Scope / Bertus
Fijne CD inderdaad..