Tokio Hotel – Kings of Suburbia

Vandaag is het 1 november. De dag dat Nanowrimo weer begint, het internet-zelfhulpproject dat je ertoe dwingt om eindelijk eens die grote roman te schrijven door simpelweg op papier te zetten wat je hebt, in plaats van er eindeloos over te blijven twijfelen. Nou barst ik van de ideeën maar gaat het er vooral om dat ik ze eens uitvoer, dus ga ik eens een kwartier besteden aan het opschrijven van mijn mening over de nieuwe plaat van Tokio Hotel. Ze stonden bekend als die boyband met die tweeling uit Duitsland die in 2007 nog zó hot was dat er 300 reacties kwamen op mijn recensie van Scream, maar inmiddels woont de band zo’n beetje in de VS en hebben ze hardste liedjes al wel gemaakt. Wat gebleven is is hun gave androgyne emo-uiterlijk waar Motionless In White het wat mij betreft nog steeds tegen aflegt, dit keer wat meer in Thomas Azier-Adam-Lambert-fetish-stijl. Hun vierde plaat Kings of Suburbia heeft überhaupt niet veel meer met gitaren te maken, het is pop en soms zelfs bijna EDM met al die synthesizers. Maar nu het goede nieuws: er staan een paar hele fijne popnummers op de nieuwe plaat! “Love Who Loves You Back” met zijn giechelsample is redelijk fantastisch. “The Heart Get No Sleep” zou een perfect modern wavenummer voor Thomas Azier zijn. “Stormy Weather” heeft een behoorlijk belachelijke tekst, maar het is wel gitaardubstep à la Celldweller. Je kunt je wel afvragen in hoeverre Georg en Gustav überhaupt nog een vinger in de pap gehad hebben, al staan ze gecredit in het cd-boekje. Als je de stem van Bill Kaulitz door een autotunefilter kunt verdragen zijn “Feel It All” en “Girl Got A Gun” ook nog wel te doen. Het titelnummer heeft een Bon Jovi-bijklank. Ballads als “Invaded” en “Run, Run, Run” (Phoenix anyone?) landen bij mij echter totaal niet. Kortom, een beetje een mixed bag deze vierde Tokio Hotel maar echt véél beter dan alles wat ik na het bijzonder matige Humanoid nog verwacht had.

mij=Universal