Vanderbuyst – At The Crack Of Dawn

Sinds ik ergens begin jaren tachtig meeging naar de opnames van Je Ziet Maar en daar Helloïse vakkundig zag playbacken in de gymzaal van wat later mijn VWO werd, heb ik een zwak voor eighties hardrock/metal. Van tijd tot tijd een portie lange manen en strakke spijkerbroeken tot me nemen is dan ook een must. Maar het moet wel goed gebeuren. Slappe pastiches heb ik een broertje dood aan. Aan Vanderbuyst heb ik wat dat betreft een goede. De band rond meestergitarist Willem Verbuyst is een grote hommage aan die goede oude tijd, maar wordt ook op hun derde album At The Crack Of Dawn nooit een slap aftreksel. Het drietal Brabanders levert met deze nieuwe cd dan ook hun beste tot nu toe af. Verbuyst schudt catchy hardrockriffs uit zijn mouw alsof het niets is. Het mooie vind ik dat hij zowel zijn riff- als solowerk zo puur houdt. Geen overbodige tierlantijntjes, licks of kijk-mij-eens-snel-zijn werk, maar straight forward zoals het bedoeld is. Terwijl het echt wel kekke solo’s zijn die hij je voorschotelt hoor! Maar je hoeft toch echt niet altijd van de enige verbazing in de andere te vallen bij het beluisteren van een album om niet verveeld te raken? Vanderbuyst beheerst dat ambachtelijk musiceren als de beste. Je zou bijna zeggen dat Willem Verbuyst zich misschien zelfs wel te bescheiden opstelt. Live hoef je daar niet bang voor te zijn. Dan kunnen alle remmen los als het moment zich er voor leent. Ik kan me zo voorstellen dat “Light My Dynamite” met zijn lekkere opzwepende intro en huppelrefrein live al snel tot een klassieker uit zal groeien. Al zal het ietwat afwijkende (lees: beetje Kiss-achtige) “Lost In Discotheque” het daar ook goed doen. Zelf vind ik “Secret Dancer” met zijn heerlijke meeblèrrefrein de beste reden om eens te kijken waar mijn spijkerjackie hangt en de concertagenda van Vanderbuyst te checken.

mij=Ván