Hoe hip kun je zijn? Dit derde album van White Lung uit Vancouver kwam namelijk onlangs ook op cassette uit. Na de spectaculaire terugkeer (nou ja, nooit echt weg geweest) van het vinyl bij met name de hipsters is de cassette de volgende stap. Dat ziet dit bandje goed. Daarbij komt ook nog dat Pitchfork dit trio ook op handen draagt en je weet genoeg: White Lung is hot. Is dat terecht? Ik denk het wel. Of anders gezegd, ik snap het wel want White Lung is gewoon een heel lekker bandje. De melodieuze maar spijkerharde riffs zijn energiek en soms bijna poppy. De stem van zangeres Mish Way is rauw, krachtig en doordringend zonder clichématig over te komen als de zoveelste mevrouw Cobain (met wie ze hier en daar onterecht wordt vergeleken). Zonder gas terug te nemen en zonder te veranderen van hun stijlidioom houdt White Lung de aandacht goed vast in de tien nummers op Deep Fantasy. Openingstrack “Drown With The Monster” zet die toon en sfeer gelijk neer en als een pitbull laat White Lung je daarna niet meer los. Ik luister muziek vaak in de auto en hoop dat White Lungs fijne cd me niet aan een paar snelheidsboetes heeft geholpen. Zelfs als dat zo zou zijn dan mag dat de pret niet drukken.
mij=Domino