In het stijlvolle bluesje waar Popular Problems mee opent legt Leonard Cohen de luisteraar zijn muzikale credo voor: “I’m slowing down the tune / I never liked it fast // it’s not because I’m old / it’s not the life I led / I always liked it slow // Slow is in my blood.” En dat kalme, zen-achtige tempo zou weleens de verklaring kunnen zijn voor het feit dat de tachtigjarige troubadour gewoon doorgaat. Natuurlijk, het is deels gedwongen – nadat zijn manager door domme zakelijke beslissingen Cohens geld liet verdampen, moest Leonard Cohen wel weer touren -, maar Popular Problems klinkt zoals zijn shows er uitzien. De man heeft er lol in, is blij dat hij op een podium staat en doet zijn best om het publiek waar voor hun geld te geven. Leonard Cohen zal het in zijn jaren als zenboeddhist geleerd hebben: leef bij de dag. Vandaar ook dat het woordje ‘dood’ nauwelijks gehoord wordt, maar leven en liefde de hoofdmoot vormen in de nog steeds zorgvuldig uitgesproken teksten. Waarbij het tempo traag ligt, als een herfstige zondagochtend. En nee, dat is geen verveling, dat is genieten van het moment. Popular Problems bestaat uit negen van die momenten, waarbij de stijl de blues overheerst. Waarbij ik niet zal klagen over de stijlloze hoes.
mij=Columbia