Laat het maar aan Daniël Gildenlöw over om het weer net iets anders te doen dan de rest. Bij de meeste bands staat een akoestische plaat meestal gelijk aan een rustige plaat. Zo niet bij Pain Of Salvations akoestische album Falling Home. Luister maar eens naar “Spitfall”. Op Scarsick was het een furieuze track, en dat is het hier nog steeds. Wie de albums Road Salt One en Road Salt Two vond tegenvallen kan deze cd overigens meteen overslaan. Niet alleen komt een flink deel van de tracks van die albums, het is dezelfde dynamiek, dezelfde enorme emotionaliteit. Drummer Léo Margarit is met zijn subtiele spel essentieel voor het nieuwe Pain Of Salvation waarbij intensiteit niet noodzakelijkerwijs uit volume hoeft te komen. Gek genoeg is juist dat ook voor liefhebbers van de laatste twee albums een beetje de makke aan Falling Home. Pain Of Salvations stijl is per definitie het spelen met hard en zacht, of de instrumentatie nu elektrisch is of niet. Het blijft een prachtige collectie songs, maar qua gevoel verschilt het meestal niet zo enorm van de originelen. De afsluiter is het titelnummer, tevens de enige nieuwe track en een échte akoestische-gitaar-en-koortjes-ballad. Daarnaast staan er twee covers op dit album. Lou Reeds “Perfect Day” vind ik eerlijk gezegd de minste track van het album, omdat hij weinig tot niets toevoegt aan het origineel. Dat geldt niet voor de cover van Dio’s “Holy Diver”. Pain Of Salvation maakt er een soort jazzy loungeversie van – compleet met een stukje rockreggae en een jazzy solo van Tiamat’s Roger Öjersson! Een ander zal het heiligschennis vinden, ik ben ervan overtuigd dat Ronnie James Dio himself zou genieten van deze razendknappe versie. Er is een limited edition met twee extra tracks, “She Likes To Hide” en “King Of Loss”. Falling Home is een spannende en knap gemaakte plaat, maar het verschil met de originelen is desondanks minder groot dan je zou verwachten.
mij=InsideOut