De Amsterdamse band Penelope bestaat uit een aantal breed onderlegde muzikanten. Zo heeft zangeres Vicky van Zijl een verleden in rockmusicals. Ze weet dus wat zingen is en dat hoor je bijvoorbeeld in het intro van “Baby Blue”. Sowieso hoor je op het hele album Bounce Back het zelfvertrouwen in haar zang. Ze gaat voluit en is zo een frontvrouw van niveau voor deze band. De bekendste naam is misschien nog wel die van de drummer. Dat is Jusso Whistler, een van de broers in wat in de loop der jaren bijna een cultband is geworden, Whistler Courbois Whistler. Ook gitarist Allard Zwemstra en bassist Mauricio Guerra Lopez hebben hun sporen verdiend. Door de zang ben je al snel geneigd vergelijkingen te trekken met Guano Apes en het melodieuze grooverock te noemen. Daarnaast heb ik ook regelmatig associaties met Audioslave. Met acht nummers en 34 minuten is het album aan de korte kant, maar misschien is dat ook wel een verstandige keuze. Echte ballads zitten er namelijk niet tussen, het zijn acht heavy tracks en dan kan een volgepropte cd tegen je gaan werken. Misschien krijg je met wat meer dynamiek in de tracks ook wat meer balans op het album. Nu blíjft het maar knallen. Een track als “Hush Now” laat bovendien horen dat er compositorisch nog wel iets kan verbeteren. Ja, het is een fijne track, maar qua compositie is het wel heel mager. Alleen het feit dat het lekker heavy uitgevoerd is maakt dat je je er niet aan gaat ergeren. Penelope is vast een heel fijne liveband, maar of dit album de doorbraak gaat worden betwijfel ik. Daarvoor klinkt het teveel als een album uit de negentiger jaren, zowel qua composities als qua productie. Soms hoor je dat een band op een cd aan zijn top zit. Hier heb ik het vermoeden dat er meer inzit dan op Bounce Back te horen is.
mij=RVP