Het regent nog steeds indiefolkbands, en als je hier maar geen genoeg van krijgt dan zit je de komende jaren vast nog wel snor. Als je een nieuw bandje voor nu zoekt, dan zou je je eens in het uit Baraboo, Wisconsin (Amerika) afkomstige Phox kunnen verdiepen. In 2013 was er al de ep Confetti. Nu brengt het zestal een volledig album. Ze schijnen al een behoorlijk staat van dienst te hebben opgebouwd op het podium, maar als je de plaat luistert dan klinkt het alsof er in de studio veel gesleuteld is om alles perfect vast te leggen. Het maakt dat deze schijf een ware ontdekking is als je van details en perfectie houdt. Boven het bandgeluid is de zang van Monica Martin geplaatst en daar is weinig vervelends aan. In eerste instantie, nog onbekend met de biografie, moest ik aan Ierland denken. En vooral het nummer “I Know My Love” dat The Corrs ooit opnamen met The Chieftains: alles wordt prachtig gebracht, en met een folky ondertoon. Ik kan wel complimenten blijven geven, maar er zijn ook valkuilen waar ingetrapt wordt. Doordat het tempo laag ligt, en de geluidsmix weinig diepte kent, wordt het uiteindelijk wat eenvormig en saai. Dat kan nooit de bedoeling geweest zijn. Volgende keer alles live inspelen, iedereen laten schitteren met zijn muzikale kwaliteiten en af en toe eens wat krachtiger op durven te treden. Het kan dan zomaar zijn dat ik wel enthousiast wordt van Phox. Nu drijft het teveel op de kwaliteiten van de zangeres.
mij=Partisan