Steve Albini wierp zichzelf maar weer eens op als de indie-producer van Amerika. Dit keer met The Screaming Females, een alleraardigst Yo La Tengo-achtig bandje dat af en toe wat knipoogt naar wat Engelse wave uit de jaren ’80 en de punk van Patti Smith. Het trio uit New Jersey doet er dan ook alles aan om aan de weg te blijven timmeren en de oer-romantiek van toeren in een gammel busje met een DIY-mentaliteit te blijven verspreiden. Deze live-plaat toont in elk geval aan hoe een alternatief gitaarrock-avondje kan klinken. Inclusief alle dromerige gitaarexcercities die soms afgeraffeld en slordig zijn gespeeld. Met het eigen doen en laten probeert Screaming Females de spanningsbogen van een Smashing Pumpkins aan te raken. Daar moet de band echter nog op oefenen. Maar, gaangdeweg snapt het drietal dat door heel veel te spelen, tal van nieuwe mogelijkheden zich aandienen. Naar alle waarschijnlijk zal Albini de band vast hebben geadviseerd om te focussen op één stijl. Het New Brunswick-trio onder aanvoering van Marissa Paternoster werkt songs van het uit 2009 verschenen Power Move en Castle Talk uit 2011 nu al anders uit. Hoe ze haar vocalen daarbij moet ombuigen, daar is ze, geloof ik, nog niet helemaal uit. Ik zie het in elk geval niet als unieke capriolen van de menselijke stem. Sterker nog, Paternoster moet uitkijken dat ze halverwege de plaat en het concert niet als enorm irritant wordt ervaren. Ik hoop dat iemand als Steve Albini, die het zelf nooit van image moest hebben, de band leert dat in indie- en punkkringen een leuk imago niet de hoogste prioriteit heeft. Doorzettingsvermogen, fysiek technisch spel en interactie met het publiek hebben dat wel. Dan pas wordt toeren in een gammel busje echt leuk.
mij=Don Giovanni/Sonic Rendezvous