Waar blijft de tijd? Het moet nu al zo’n vijftien jaar geleden zijn dat ik naar Amsterdam toog om daar het Noorse Madrugada te gaan bekijken. Ze hadden net hun debuut uit en dat maakte indruk. Wat ik me vooral van die avond kan herinneren is dat de zanger (Sivert Høyem) zich presenteerde, met net wat te grote gebaren voor een beginnende band. Echt heel groot zouden ze ook nooitworden. Althans niet buiten de Noorse grenzen, want in hun vaderland werden ze wél op handen gedragen. Nadat Madrugada’s gitarist Robert Buras in 2007 overleed was de weg naar een solocarrière voor Høyem helemaal vrij – ook al was er al eerder een soloplaat in 2004. Nou vind ik het ook niet meer dan normaal dat Høyem doorgaat, want gezegend met zo’n prachtige baritonstem verdien je gevangenisstraf als je er niets mee doet. Doorgaans wordt door de donkere liedjes en het stemgeluid al snel de link gelegd met Nick Cave. Op Endless Love, zijn vierde solo-album, moet ik bij het indrukwekkende tweede nummer “Enigma Machine” echter aan Mark Sandman denken, de gevallen frontman van Morphine. Dramatiek is de muziek van Høyem niet vreemd, en ook op deze plaat gaat hij weer diep. Soms wordt het net wat te zwaar aangezet, zoals in “Little Angel”, waar lelijke synthesizers opduiken en ik het liedje op zich ook wat saai vind. Op andere momenten is het genieten, bijvoorbeeld als hij in “Wat Tyler” los gaat. Of als hij het klein houdt zoals in “Görlitzer Park”. Maar hoe dan ook blijft dat je tegen de dramatiek moet kunnen. Høyem pakt je echter met zijn prachtige stem aan de hand om samen dit avontuur aan te gaan. En mocht je afhaken, hij zingt zelf in “Inner Vision”: ‘I try my best to be as truthful as I can, Inner vission guides my hand, Oh will you ever understand?’ Dat je het weet.
mij=Rough Trade