Wie na drie albums van Timothy Showalter, beter bekend als Strand Of Oaks, dacht er voorgoed een gevoelige singer-songwriter-muziekvriend bij te hebben, valt vast en zeker bij het vierde album HEAL van zijn stoel. Op dit album geen zachte songs vol zelfmedelijden, het volume gaat omhoog en hoe! Showalter heeft besloten niet te zwelgen in zelfmedelijden maar om zijn sores onder ogen te zien, luidkeels te benoemen en om er zo mee te dealen. Zijn inspiratie zoekt hij in de muziek die hem zelf vormde in de jaren tachtig, stampende gitaarrock en elektronica. Opener “Goshen ’97” knalt er meteen goed in en lijkt qua sound te zijn geïnspireerd op Dinosaur Jr. Niet zo gek gedacht blijkt later, want opperdinosaurus J. Mascis himself tekent voor de zinderende gitaarsolo’s. Alle tien nummers lijken een afrekening met iets of iemand uit zijn verleden te zijn. Dat doet hij met harde geluidsmuren van gitaren, die het mooist zijn in “JM”, een ode aan de te vroeg overleden Jason Molina, maar ook in het stampende “For Me”. De elektronica-invloeden komen aan bod in de wat poppier songs als “Same Emotions” en het catchy “Heal”. Showalters singer-songwriterkant komt ook nog even aan bod in het rustige “Plymouth” en “Woke Up To The Light”. Op HEAL heeft Showalter kleur bekend door pijnlijk eerlijk te zijn. Dat betekende een radicale stijlwisseling maar leverde wel een intens album op. Het kan bijna niet anders dat dit helend voor de maker én vele luisteraars moet zijn.
mij=Dead Oceans
Ik heb “Shut In” de afgelopen maanden zowat op repeat gehad. Fantastisch nummer op een album met veel hoogtepunten. En de stijlwisseling was mij niet opgevallen. Kende Timothy Showalter voor dit album toch nog niet 😉