Vier albums hebben ze nu gemaakt, de Zweden van Crazy Lixx. En vier albums lang doen ze waar ze goed in zijn: eighties-hairmetal maken, met een productie die aan de moderne tijd is aangepast. Def Leppard, Mötley Crüe, Alice Cooper, Kiss, dat werk. Popmuziek op volume, met deuntjes tussen de drie en vijf minuten die razendsnel naar een catchy refrein toewerken. Zo origineel als oliebollen met Oudjaar dus. Dat neemt niet weg dat ik me ook met dit album weer prima heb vermaakt. Kwestie van er met de juiste verwachtingen aan beginnen. Want ook al is het goed beschouwd rock die volgens een formule in elkaar gedraaid wordt, de heren slagen er wel in dat net een slagje beter te doen dan die vele andere bandjes in dezelfde branche. De productie van de heren zelf, in samenwerking met Chris Laney, is precies goed. Het lijkt allemaal net iets heavier dan de songs eigenlijk zijn, zoals dat hoort. Ach, er zijn wat wijzigingen in de line-up, maar niemand die dat merkt. “Heroes Are Forever” stond al ooit op het niet meer verkrijgbare debuut. Omdat het live nog altijd gespeeld wordt is die track hier nog eens overgedaan. Ook dat valt niemand op. Crazy Lixx is misschien dertien-in-een-dozijn, maar Crazy Lixx is vermakelijk van de eerste tot de laatste seconde en dat is gewoon knap. Introotje bedenken en gaan, dat is Crazy Lixx.
mij=Frontiers/Rough Trade