Disappears – Irreal

Ik heb de neiging om met hardlopen alles te snel te willen doen. Terwijl dat – zeker na een irritante blessure waar momenteel ik last van heb – helemaal nergens goed voor is. Je hebt juist als lange-afstandsloper die langzame lange loop nodig. Het zal wel komen doordat ik van huis uit meer een sprinter ben. Beheersing is het sleutelwoord. Daarom zet ik bij duurlopen muziek op die me daarbij helpt, muziek die zelfcontrole en focus in zich heeft. Het beste voorbeeld van de laatste maanden is daarbij Disappears. Hun nieuwste plaat Irreal is fenomenaal op dit gebied. Traag, gestaag en geduldig slepen de tracks op deze nieuwe cd zich voort en ze brengen mij zo tijdens het lopen precies naar het tempo dat mij voorgeschreven is. De psychedelische noiserock van Disappears brengt me in trance en daardoor in de juiste cadans. Dwarse, repeterende, intense noisewaaiers zorgen precies voor dat tempo dat nodig is. Is het niet de muziek, dan is het wel de bezwerende vertelzang van Brian Cas die me afremt, zoals in “Another Thought”. In hun muziek kriebelt er bij hen onderhuids net als bij mij echter wel altijd iets dat je alert houdt en waarvan je vermoedt dat het schier onmogelijk is om je te blijven beheersen. Dat Disappears pas in het op een na laatste “Mist Rites” even de grip op de zaak verliest en venijnig als door een slang gebeten uit de hoek komt is dan ook niet raar. Ik ben dan echter al wel zo warmgelopen dat dat kleine versnellinkje weinig kwaad meer kan. Want inderdaad, ik laat me gelijk meeslepen. Eens een sprinter. altijd een sprinter.

mij=Kranky