Igorrr & Ruby My Dear – Maigre EP

Eigenlijk kan het niet natuurlijk. Als prog-, classic rock- en bluesliefhebber kán ik helemaal niet blij worden van een nieuwe EP van Igorrr. Van het genre, breakcore, moet ik nog steeds de definitie opzoeken. Die dan weer bestaat uit definities die ik óók weer moet opzoeken. De referenties in collega Stoneheads recensie van Hallelujah ken ik hooguit van naam. En toch heb ik van dat album de afgelopen jaren meer genoten dan van albums van artiesten waarvan ik al jaren het complete oeuvre had. Sterker nog: de bizarre gekte met schreeuwzang, barok, elektronische beats en metalgitaren – en niet te vergeten stofzuigers, kippen en geiten – bleek de grap ver te overstijgen en iedere keer weer spannend te blijven. Door prachtige samples te gebruiken (de stofzuiger, “Arrète!”, toespraken), zo’n beetje elke dertig seconden weer radicaal van richting te veranderen zonder de grote lijn los te laten en dat te koppelen aan ijzersterke melodieën en ritmes. Nu is er dan die nieuwe EP van Igorrr met zijn collega Ruby My Dear, de eveneens Franse DJ/producer Julien Chastagnol. Het werk van de laatste beluisterend snap ik de overlap, maar wat zijn inbreng is ontgaat me. Het is namelijk meer van dezelfde smakelijke idioterie. Luister alleen al eens naar opener “Barbecue”. Een track van 3 minuut 44, met een begin met celloklanken die vervolgens begeleiding van een vette beat krijgen, dan de prachtige operateske zang van Laure Le Prunenec (op drie van de vijf tracks aanwezig) en na een stukje uiterst Frans accordeonspel volgen schreeuwzang en metalgitaren. Binnen vier minuten dus. En, hoe bizar ook, catchy als de neten. Knip- en plakwaanzin? Volledig. Maar zo goed gedaan dat deze gerontorocker keer op keer voor de bijl gaat. Het enige minpuntje is dat de EP slechts 21 minuten duurt. Dan heb ik mijn fix superieure gekte nog niet gehad. Nog maar eens opzetten dan.

mij=Ad Noiseam