Ergens helemaal in het noorden van Noorwegen ligt Alta, waar Petter Carlsen woont. Op zijn derde album Sirens gaat hij een stap verder dan een man-met-gitaar: de gitaar verdwijnt naar de achtergrond en de elektronica krijgt de overhand. Kennelijk is het een onvermijdelijke weg die bijvoorbeeld Vincent McMorrow ook opging. De muziek op Sirens is er een van de uitgestrekte landschappen. Muziek die niet bij de grote stad hoort. Als je je ogen dicht doet dan zie je de prachtige vergezichten als het ware voor je. De nummers op het eerste deel zijn redelijk toegankelijk (het titelnummer en “From The Outside” zouden in mijn ogen best een hit kunnen worden), maar in het tweede deel wordt het abstracter. De muziek klinkt klinisch, alsof er geen noot verkeerd gespeeld mag worden. Ik heb de indruk dat alle instrumenten apart opgenomen werden en samengevoegd zijn tot de acht songs die Sirens kent. Helaas, en daar irriteer ik me al snel aan, klinkt het totaalgeluid niet als dat van een band. Het klinkt meer als moeilijkdoenerij zoals dat in het proggenre gebruikelijk is. Sirens is een moedige poging van Carlsen om zich verder te ontwikkelen. Hiermee zal hij vrienden maken, maar anderen zullen juist meer afstand nemen.
mij=Function Records