Ik heb een zwak voor klarinetten in popmuziek. Helaas kom je ze zelden tegen. Tom McRae’s “A Is For…” (het intro van zijn album Alphabet Of Hurricanes) heeft een klarinetsolo. En verder hoor je het instrument nog wel eens terugkomen in songs van frêle Franse en Zweedse zuchtmeisjes als Carla Bruni, Keren Ann en Sophie Zelmani. En natuurlijk is de klarinet ook te horen op albums van meer traditionele artiesten als Ben Caplan, Maison Du Malheur of de Amsterdam Klezmer Band. Maar verder is het instrument nagenoeg afwezig in popmuziek. Terwijl Sly & The Family Stone in de jaren zestig al bewezen dat een klarinet ontegenzeggelijk funky kan klinken in een van hun grootste hits, “Dance To The Music”. Funky klinken doet het bij Samaris niet, maar bij dit IJslandse trio is Áslaug Magnúsdóttir’s klarinet wél het centrale instrument. Aangevuld met de diepe bassen die Þórður Kári Steinþórsson uit zijn laptop tovert en de bezwerend engelachtige zang van Jófríður Ákadóttir levert dit op Silkidranger, het tweede album van de band, een sprookjesachtige en onalledaagse combinatie op. Deze sprookjesachtige sfeer wordt nog versterkt door de in het IJslands gezongen teksten, die gebaseerd zijn op negentiende-eeuwse gedichten. Bij beluistering van Silkidranger waan je je daardoor in een andere wereld. En in die wereld van vuur en ijs waar het ‘s winters maandenlang donker kan zijn vindt de muziek van Samaris haar oorsprong. Spannend, donker en mysterieus. De klarinet is bij uitstek hèt instrument om de elementen te bezweren.
mij=One Little Indian