Zo halverwege de jaren negentig maakte het Ierse trio (en later even kwartet) Ash een paar superaanstekelijke indierockplaten. Vooral de singles “Oh Yeah”,”Burn Baby Burn” en “There’s A Star” nestelden zich in mijn hoofd. Ik kan ze nu, jaren later, meteen weer meezingen. Voor mij was de lol er echter na Free All Angels uit 2001 wel een beetje af. De drie albums die ze daarna nog uitbrachten misten dat frisse en catchy geluid van de eerste periode. Van Ash werd na het laatste album uit 2007 weinig tot niets meer vernomen. Eerlijk gezegd was ik ze bijna vergeten. Maar nu is daar ineens zanger/gitarist Tim Wheeler met zijn eerste solo-album. Wheeler is zichtbaar ouder geworden, het jongensachtige uiterlijk is bijna geheel verdwenen. De reden hiervan heeft waarschijnlijk veel te maken met het centrale thema van Lost Domain. Wheelers solodebuut is een hommage aan zijn vader George die na een slopend proces van enkele jaren overleed aan de ziekte van Alzheimer. Het is geen sombere akoestische singer-songwriterplaat geworden, de elf indiepopliedjes klinken zoals Ash in haar beste dagen klonk. Een grote rol voor de piano, maar ook voor synths en strijkers, prachtig uitgevoerd door het London Metropolitan Orchestra. Wheeler zong altijd tegen het valse aan maar is hoorbaar beter gaan zingen. Lost Domain is een prachtig eerbetoon van een zoon aan zijn vader geworden. Wheeler beschrijft bijna chronologisch het ziekteproces en het sterven van zijn vader en de nasleep daar van. Dat hij dat voor elkaar krijgt in catchy popsongs als “Do You Ever Think Of Me?” en “Lost Domain” is knap. Het mooist zijn de bijna pijnlijke getuigenverslagen “Hospital”, “Vigil” en vooral het ruim tien minuten durende “Medicine”, wat uit het oogpunt van Wheelers vader gezongen wordt. Dit jaar schijnt er na acht jaar eindelijk weer eens een Ash-album aan te komen. Gezien de prachtige en goede songs op dit solo-album zou het wel heel raar zijn als dat geen goed album wordt.
mij=Sony Red