Soms krijg je de meest vage platen toegestuurd als recensent. Dit album van Tømrerclaus bijvoorbeeld. Eigenlijk heet hij Claus Clement Pedersen en is hij een Deense multi-instrumentalist (gitaar, cello, bas, klarinet, hurdy gurdy) die zich in de jaren zeventig ophield in de hippiecommune Thylejren. Daarna verkaste hij naar Kopenhagen om daar het label Karma Music en een gelijknamige studio te starten. Uit die tijd stammen de opnamen op deze rerelease. Dit is ozijn enige solo-album uit de vorige eeuw, namelijk uit 1978. Opvallend genoeg is hij pas vanaf 2002 full-time muzikant, na jaren vooral engineer geweest te zijn. Dat betekent overigens niet dat hij heeft stilgezeten, want op zijn site staan maar liefst 24 namen van bands waarmee hij gespeeld heeft. Niet dat ik er daarvan een kende. Op dit album is het allemaal in het Deens gezongen – en niet altijd even overtuigend – en leunt het gitaarspel vaak zwaar op Jimi Hendrix. Wat dat laatste betreft doet hij me op de goede momenten denken aan het vroege werk van mijn gitaarheld Frank Marino, bijvoorbeeld in “Forvalterdrengen”. Nou is het niet allemaal een kopie van Hendrix, want Tømrerclaus speelt ook op cello en weet daar met een bak vervorming iets uit te halen wat nog het meest lijkt op shredden met een slidegitaar. Luister maar eens naar “Cellokarma”. Het meeste is echter vooral psychedelische rock, met flink wat wah-wah. Twaalf relatief korte tracks van samen net 39 minuten bevat Tømrerclaus. Je hoort dat hij inderdaad wel gitaar kan spelen, maar je hoort ook dat zingen ehm… niet zijn sterkste punt is. Gezien zijn hippie-achtergrond zullen zijn teksten vast inhoud hebben, maar ja, mijn Deens is niet heel goed, zal ik maar zeggen. De geluidskwaliteit is typisch ‘jaren zeventig met de bandrecorder in de slaapkamer’. Al met al is ongeveer de helft van de songs wellicht nog interessant voor mensen die de hippietijd niet zelf hebben meegemaakt. Daarmee is Tømrerclaus toch vooral een curiositeit.
mij=Transubstans