Je komt er pas achter hoeveel muziek je tegenwoordig via Spotify luistert als je het er niet op kunt vinden. Het is zeldzaam, maar er zijn nog albums die niet via de populaire dienst te streamen zijn. Het debuutalbum van de Nieuw-Zeelandse Aldous Harding is zo’n album wat door afwezigheid schittert op Spotify. Gelukkig hebben we de good-old cd nog en ik deze nam ik afgelopen zaterdag mee toen ik een autorit van ongeveer een half uur moest maken. Een perfecte gelegenheid om te luisteren. Afgaande op de hoes, waarop Harding me vanonder haar baseballpet indringend aanstaart, verwachtte ik naar een hip indie-achtig album te gaan luisteren. Maar meteen al bij opener “Stop Your Tears” hoor je dat er niets hip aan dit album is. Integendeel, Aldous Harding brengt pure, verstilde folkmuziek die zo uit de jaren zeventig lijkt te komen. Harding zingt sereen, pastoraal bijna, en brengt verhalen die nu niet echt getuigen van vrolijkheid. Maar de teksten zijn, ondanks dat ze donker zijn, mooi en verhalend. Aldous Harding brengt ze alsof ze ze speciaal aan jou vertelt. De ene keer verstild en met spaarzame begeleiding, maar soms ook wat voller, zoals in “Hunter”, met mooie vioolpartij, en experimenteler in “Titus Groan” en “Two Bitten Hearts”, waarin een zingende zaag de droefenis mooi versterkt. Aldous Harding brengt poëtische folksongs die voor zichzelf spreken en eigenlijk niets extra’s nodig hebben. Net zoals dat vroeger ging, toen social media en Spotify nog ondenkbaar waren.
Merkwaardig genoeg staat er wél een Spotify-link onder deze recensie, maar als je er op klikt verschijnt er de melding ‘content unavailable’. Het album is waarschijnlijk wel in andere landen via Spotify te beluisteren.
mij=Lyttlelton