De kraai die zich op Sinatra werpt: je zag de gefronste wenkbrauwen voor je toen bekend werd dat Bob Dylan een album met door Frank Sinatra groot gemaakte liedjes zou uitbrengen. Heel veel verder van het geluid van klassieke crooners kan het gemompelde en schorre stemgeluid dat Bob Dylan tegenwoordig voortbrengt zich niet bevinden. Al moet daarbij aangetekend worden dat hij op cd niet veel rauwer klinkt dan de gemiddelde bejaarde folk- of blueszanger. Voor zijn live-shows is het een ander verhaal. Met Shadows In The Night slaagt de oude bard in elk geval in één opzet: in vrijwel elke recensie wordt verbazing als hierboven uitgesproken. En moet men concluderen dat dit nieuwe album helemaal niet zo ver af ligt van The Tempest, Modern Times of Love and Theft, de laatste reguliere platen van Dylan. Het enige echte verschil is dat het hier om covers gaat en dat de basis van de liedjes jazz-met-orkest is. Maar als je alle nummers van de hier genoemde platen, dus inclusief Shadows In The Night, op een hoop gooit, valt er plots iets op. Bob Dylan exploreert de afgelopen jaren het Great American Songbook. En dat bestaat zowel uit oude folk, blues en rock ‘n’ roll-nummers, als uit jazz-standards, musicalliedjes en gecroonde big band-ballades. De door Frank Sinatra op plaat gezette songs horen hier net zo goed bij als het werk van Leadbelly, Woody Guthrie en Bob Dylan zelf. “Fool Moon and Empty Arms” (om een hoogtepunt te noemen) en al die andere klassiekers worden hier in kleine bezetting gespeeld. Geen jazzorkest, maar gitaren, bas en drums. Deze vorm blijkt de perfecte begeleiding voor de diepe, rauwe, maar zeer verstaanbare stem van Bob Dylan te zijn. Geen tussendoortje, geen tributeplaat, Shadows in the Night is een prachtig Dylan-album in die wonderschone reeks die hij de afgelopen pakweg twintig jaar heeft uitgebracht.
mij=Columbia Records