Ponzo moest een vrolijke plaat worden. En de Janne die je in een fleurig geel jurkje vanaf de hoes van het album in het oog springt laat daar geen misverstand over bestaan. Maar zoals de titel een verwijzing is naar een verschijnsel wat veroorzaakt wordt door gezichtsbedrog, is het op de plaat niet een en al vrolijkheid wat de klok slaat. Natuurlijk zijn er momenten uitbundige vrolijkheid zoals in single “Everything I Do Ooh Ooh” en ook in het springerige met steeldrums opgefleurde “Scare Me” is het vrolijkheid troef. Maar met haar mooie omfloerste stem is de melancholie nooit ver weg. Gelukkig maar, want in zulke liedjes is de Nijmeegse diva vaak op haar sterkst.
Ponzo trapt af met “Ship”, een song met een lekker lome reggae-beat, waarna gelijk het hypercatchy en übervolijke “Everything I Do Ooh Ooh” volgt met zijn steeldrum- en ukelele-begeiding. In “Filthy Rich” bezingt zelfbenoemd sekteleidster Janne Schra de deugden van het tevreden zijn met wat je hebt. En “Good Now” is een liedje wat herinneringen oproept aan haar Room Eleven-tijd. Met “Carry On”, een song met een heerlijk twangy & funky gitaar, een stuiterend baslijntje in het refrein en een lekker vette four-to-the-floor-beat ontpopt ze zich bijna tot een “disco queen”. Zoveel dansbaarheid moet natuurlijk afgewisseld worden met een ingetogen song. En dat doet ze met “The Show”, dat begint als een klein kabbelend gitaarliedje, met lichte galm op Janne’s stem, zacht aanzwellende violen en een meeneuriënd koortje. Maar allengs klinkt de song steeds ruimtelijker tot deze aan het einde uiteenspat in een weelderige geluidscollage. Een soort technicolorfilm gevangen in audio. “You Are Still New” is een ritmisch kabbelende song die gevolgd wordt door het vrolijk stuiterende “Scare Me”, met Caribische feel en steeldrums. Je ziet Janne al voor je in een kleurrijke Katy Perry-achtige clip waarin ze in een jurkje van dinosaurusleer haar geliefde Cro-magnon-man gekneveld achter zich aansleept. “City” klinkt als een ode aan haar nieuwe woonplaats, een plaats waar het getuige de feel van het liedje heerlijk nazomeren is. En dan volgt “100 Pictures”, met zijn slepende ritme en twangy gitaren wordt ondanks de ingetogen toon van het nummer, dankzij het op de achtergrond aanwezige koor, de spanning tot grote hoogte opgebouwd. Janne klinkt in deze song zwoel en sexy als een natuurkracht voordat deze uitbarst. Haar spannendste, meest sexy en gevaarlijkste song ooit. Gelukkig begrijpt Janne dat zoveel ingetogen spanning niet kan blijven voortduren en eindigt ze met “Little Bamboo”, een song waarin ze op kousenvoeten je kamer uit sluipt nadat ze langzaam het licht gedoofd heeft. Jou als luisteraar zowel hunkerend als tevreden soezend achterlatend.
mij=V2