Billy Joel en zijn piano horen bij elkaar. Dat geldt ook voor John Mayer en zijn gitaar. Keith Caputo is uniek in zijn stemgeluid En Jasper Slaghuis? Die heeft alle drie, maar bijna geen hond (woef) die hem waarschijnlijk kent. Althans tot op heden, want dat hij talent heeft bewijst hij met zijn debuut Bend. Slaghuis was ooit voorman van de band Yukka, maar hierna werd het stil. Maar geholpen door Tim van Doorn en Arthur Adam is hij weer terug aan het front. Niet alleen gaven ze hem een podium bij het Twents Songschrijvers Gilde, ook mocht Slaghuis zijn release op hun label Bandbus uitbrengen. En alsof dit nog niet genoeg was stelden ze hun muzikale kunnen in dienst van Slaghuis. Bend is een geslaagd album dat het niet moet hebben van het ruige werk, maar waar het prima toeven is in een vaardig opgebouwde sfeer waar de veelal melancholieke liedjes tot hun recht komen. Of het nou is als de piano de overhand heeft (in bijvoorbeeld “Better” of “Your Sky”) of als juiste de gitaar mag schitteren (bijvoorbeeld in “Let It Go” of “Things We Lost”); het resultaat mag er zijn. Mijn favoriet is het titelnummer waar alles samenkomt. Tekstueel wordt gepoogd het wat breder te trekken dan de standaard liefdesliedjes, zoals in “4-11-2008 (Chicago Lady)” over de beëdiging van Obama die een minderheid trots maakte. Toch zal ik niet alleen jubelen, want de scherpe randjes hadden er wat mij betreft meer in gemogen en een echo op de zang in “Inside” vind ik wat minder geslaagd. Maar verder is Bend een plaat die meer publiek zou moeten trekken dan de aanhangers van het Twents Songschrijvers Gilde en anderhalf recensiemannetje dat een exemplaar toegestuurd krijgt.
mij=Bandbus/Eigen beheer