Dat moment. Dat moment dat je die plaat van je favoriete band in je hand hebt. (of de mp3’s ergens vandaan getrokken hebt, laten we eerlijk zijn, we downloaden allemaal). Je weet nog van niets. Valt-ie mee? Valt-ie tegen? Eigenlijk is dat een van de fijnste momenten van de plaat. Hetzelfde geldt overigens voor dat moment dat je de concertzaal binnenloopt. Maar goed, die eerste keer dus. Die eerste keer is altijd bijzonder bij Shellac. Shellac, de band rond Steve Albini, trekt zich nauwelijks wat aan van de conventies in de muziekwereld. Ze toeren als ze daar zin in hebben. Ze brengen een plaat uit als ze voldoende nummers hebben. En het een en ander is niet aan elkaar gerelateerd. De eerste keer dat je een nieuwe Shellac op de draaitafel legt, waarom zou je de cd kopen als de lp mooier – en speciaal – artwork heeft. O ja, Shellac doet niet aan persexemplaren, dus alle recensenten zijn fan. Die eerste keer dus. Die hamert er bijzonder in, bij Dude Incredible. Het titelnummer, meteen het eerste nummer van de plaat, is een van de beste nummers die Shellac ooit opnam. Klassiek basloopje, een standaard drumfill, om vervolgens los te gaan in maatsoorten waar de heren van Tool ook even van moeten slikken. AC/DC meets King Crimson. En dat in een dikke vijf minuten. Dat houden ze niet een hele plaat vol, maar Dude Incredible is een gedegen Shellac-plaat: kaal, spartaans, tot op het bot. Maar met meer focus op nummers en melodie dan de Excellent Italian Greyhound, de vorige plaat. Zoals alle goede platen, veel tekort, maar dat leent zich dan weer om op repeat te drukken. Al is het maar voor dat geweldige titelnummer.
mij=Touch & Go