Anthony Cédric Vuagniaux uit Genève is een zeer creatief heerschap. De componist en multi-instrumentalist heeft al een aardig rijk oeuvre opgebouwd wat maar lastig te vergelijken is met wie of wat dan ook. Het palet aan geluiden op Le Clan Des Guimauves is uitermate kleurrijk en verrassend. Behalve een keur aan instrumenten gebruikt hij namelijk ook huis-, tuin- en keukenapparaten uit de jaren vijftig en zestig. Vanaf de eerste neusfluitgeluiden (jawel) sleept deze Zwitser ons mee op zijn muzikale reis. Folkachtige melodieën, donkere keyboards en huppelende ritmes wisselen elkaar af. Soms lijkt het de soundtrack van een film die nog gemaakt moet worden. Bijvoorbeeld in “Grand Maman” waar de stemmige tonen in Erik Satie-sfeer langzaam maar zeker overvloeien naar een Ennio Morricone-achtig werkje. En zo brengt het eerste deel van “Marisa” mij, als ik de ogen sluit, naar de Provence in de schitterende zomerzon. Het eindigt met een vrolijk dansje op een dorpsfeest waar de landwijn rijkelijk vloeit. Een bijzonder album van een bijzondere geluidskunstenaar. Geen gemakkelijke kost, maar bijzonder mooi gedaan.
mij=Plombage Records