Het Nederlandse Divine Rebellion is een trio dat op hun tweede album Liar in de eerste plaats een groove neerzet. De bas van Ronald Pieterse heeft daarin een hoofdrol. Knetters, wat klinkt die vet! Zanger/gitarist Pasquale Abbruzzese en drummer Ladislav Ardo laten zich ook niet onbetuigd. Met zijn drieën brengen ze een goede mix van moderne metal en ouderwetse bluesgeoriënteerde hardrock neer. Abbruzzese knalt er geweldige riffs doorheen, maar ook als hij aan het soleren slaat blijft het op de een of andere manier ouderwets qua beleving. En dat is een positieve kwalificatie. Bij mij komt de manier waarop Zakk Wylde met Black Label Society modern heavy en ouderwets bluesy combineert als referentie bovendrijven. Abbruzzese heeft een krachtige stem met het perfecte rauwe randje voor deze muziek. Okee, een tekst als ‘see my dick as your God’ (in “Command You”) had wel iets subtieler gemogen als je het mij vraagt, maar goed, dat is een kleinigheidje. Aan het begin van het album is het nog wat te ingehouden naar mijn smaak, maar gaandeweg wordt het een soort Motörhead-achtige benadering: meteen vol gas, steeds weer een fijne gitaarsolo en vooral niet teveel tierelantijnen. Er komt met “Nothing” nog een ballad voorbij die afgezien van de akoestische slidegitaar een beetje blijft steken in goede bedoelingen. Gelukkig komen er dan nog twee fijne rockers ter afsluiting. Dat werkt voor Divine Rebbelion duidelijk het best.
mij=Eigen beheer