In 1929 schreef ene Albert E. Brumley de hymne “I’ll Fly Away”. Het groeide uit tot een van de meest opgenomen gospelsongs aller tijden. In het refrein komt de zin ‘I’ll fly away ol’ glory’ voor, wat betekent dat de dood niet het einde is; in de hemel is het eeuwige leven. Deze hymne werd op de begrafenis van JJ Grey’s oma gezongen en Grey wist toen wat de titel van zijn zevende album zou worden. Is dit dan een gospelalbum hoor ik u nu denken. Niet in de letterlijke zin van het woord. De twaalf nummers op Ol’Glory bevatten weer het vertrouwde recept van soul, blues en een scheutje funk, zoals we dat van JJ Grey & Mofro kennen. En die hebben niet altijd een stichtelijke boodschap, zoals in de uitstekende opener “Everything Is A Song” en “Every Minute”, waarin het gaat om genieten van het leven, extra kracht bijgezet door soulvolle blazers. Die blazers spelen een grote rol in het heerlijk stampende “Brave Lil’Fighter”, met een prachtig outtro van een mariachi-achtige trompetsolo die niet misstaan zou hebben in een film van Quentin Tarantino. Dat de titel van dit album niet geheel uit de lucht gegrepen is, blijkt uit het feit dat Grey in de nummers veel direct of indirect naar God verwijst. Wat meer direct doet hij dat in “The Island”, met heerlijke slidegitaar van Luther Dickinson van North Mississippi Allstars, waarin Grey een kerk laat verschijnen in een door alles en iedereen verlaten niemandsland, en in de afsluiter “The Hurricane” waarin JJ zegt dat hij zijn heil bij God zoekt in stormachtige tijden. Over JJ Grey & Mofro’s vorige cd was ik nog gematigd positief, met Ol’ Glory hebben ze mij overtuigd met twaalf zinderende soulvolle bluesrocksongs die met een gedrevenheid gebracht worden waar je U tegen zegt.
mij=Mascot/Provogue