Lekker dan! Ik weet nog dat ik teruggefloten werd door mijn hoofdredacteur omdat ik Parquet Courts verkeerd had geschreven. Mijn recensie was een over de nieuwe plaat van het alter ego Parkay Quarts, oftewel Austin Brown en Andrew Savage. Nu werken de heren samen met wat leden van de band Eaters. De naamswisseling lijkt hiermee op hoe elke aflevering van Fawlty Towers begon. Het naambordje voor het hotel kent elke aflevering een ander anagram. De meest hilarische was toch wel: Farty Towels. Het enige verschil met Sunbathing Animal is wel dat Parkay Quarts meer de diepte in gaat qua rammelende gitaarrock. Dus, naast Noise Addict en vooral veel Pavement en oude Beck beleeft de band nu dat er ook in punkrockland veel inspiratie te halen valt. Tuurlijk, Richard Hell is van stal gehaald. Tuurlijk, The Minutemen’s D-Boon was een groot muzikant en natuurlijk, een Greg Sage van The Wipers behoort tot geniale helden. We kunnen met zijn allen als gitaarbandje wel blijven wijzen naar Big Star, maar da’s zoooooo jaren negentig. Dat doen we dus niet meer. Ik meen zelfs in “Slide Machine” The Velvet Underground terug te horen. Of, ik zou dat heel graag willen horen. Want, Parkay Quarts of Parquet Courts zou de ideale band zijn om prachtsongs als “White Light/White Heat” of “What Goes On” te coveren. Daarmee heeft de band in een klap bands als Television en Talking Heads overgeslagen. Steeds meer hoor je een band terug die het werk van Lou Reed omarmt. En, dat vind ik helemaal geen slechte ontwikkeling. Want, van ome Lou hoeven en mogen we niets meer verwachten. Content Nausea lijkt een ongedwongen oefening om de Newyorkse helden van weleer een hart onder de riem te steken.
mij=Rough Trade