Wie zijn zangeressen het liefst zuiver, zoet en als een streling voor het oor wil ervaring, is bij Picastro compleet aan het verkeerde adres. Liz Hysen doet namelijk een boel, maar loopt al bijna 20 jaar in het gros van de liedjes van deze Canadese band met een grote boog om deze woorden heen. Alsof ze besmet zijn. Het heeft Picastro flink wat haters opgeleverd, maar dat zal ze worst zijn gezien de wijze waarop de band stug doorakkert. Op hun nieuwste album You lijkt het in het openingsnummer erop dat de band hun tegendraadse mix van folk, shoegaze, post-rock en klassieke muziek richting meer toegankelijke wateren stuurt – de tweestemmige zang waarvoor Great Lake Swimmer Tony Dekker aanschuift kun je zelfs harmonieus noemen met een beetje goede wil -, maar aan het einde van “Mountain Relief” zet Picastro al snel weer koers richting grillige wateren. Alsof ze je even hebben willen pesten. Ik mag dat wel. Het dissonante, experimentele geluid laat zich niet makkelijk verhapstukken, maar wie hier een beetje tegen bestand is, hoort op You ook weer fraaie ongemakkelijke dingen. Zeker als het cellowerk van Nick Storring botst met de gitaren en zang van Hysen levert dat kippenvel op waarvan je twijfelt wat de oorzaak hiervan is. Ze schuiven zo op richting een soort van fascinatie die Godspeed! en andere Constellation-acts bij mij ook met regelmaat veroorzaken: een soort van haat-liefde-verhouding die je niet uit de weg kunt gaan. Dat zijn misschien wel de beste.
mij=Function Records