Als in het Engels de uitdrukking night horse voor een nachtbraker nog niet bestaat, is ‘ie nu gemunt door het Nederlandse Point Quiet. Want de duistere, slepende country van dit kwintet lijkt gemaakt voor de nacht. Voor de losers, de drankzuchtigen, het wrakhout dat zich verzamelt in donkere kroegen. Of beter: dat zich losmaakt van de toog en de nacht in loopt, weer alleen terug naar huis. Soms ligt het er erg dik bovenop: “The Man I Once Was” klinkt als de sentimentele tear-in-my-beer overpeinzingen van een dronkeman. In de basis zijn de liedjes op Ways And Needs Of A Night Horse eenvoudige singer-songwriternummers, maar wat ze boven het gemiddelde uittilt, zijn de arrangementen. En dan vooral de viool van Simone Manuputty die in elk nummer te horen is. “Horses” opent zelfs met een prachtig, anderhalve minuut durend vioolintro. In “Threnody” is het de uit een spaghetti-western geleende Morricone-harmonica die kleur geeft, in “NY of not NY” doet een pedal steel hetzelfde. Het enige puntje van kritiek is de zydeco-achtige trekzak in opener en titelnummer “Ways And Needs Of A Night Horse” die wat overbodig klinkt (terwijl in de spaanstalige afsluiter “Maneras Y Necessidades” die harmonica juist mist). Country-noir is het genre, klasse de uitwerking.
mij=Continental Record Services / V2